[fantasy RPG] RainFalls

Damion barst in lachen uit als Sébastiën terugkeert nadat hij Bryce nog even te grazen genomen had. 'Jij bent echt, echt.. Geweldig!' Bryce ging dit echt zolang aanhoren, daar is Damion honderd procent van overtuigd. Damion klapt in zijn handen als Sébastiën een supergoed voorstel doet.
'Helemaal mee eens! Ik ben alleen bang dat we haar niet eerder zullen zien dan dat de trein gestopt is. Want dan, dan moet ze wel uit de trein komen en zichzelf laten zien! We hoeven er alleen maar voor te zorgen dat wij als eersten de trein uitstappen.' vertelt Damion en dan heeft hij door dat het nog een best goed plan is. 'Wat denk jij?' En Damion kijkt naar buiten. 'We zijn er al bijna.'




Michael heeft zelf niet door hoe Sammy-Jo opgewekt doet over de verbroken relatie met Isabella. Hij zag altijd wel dat die twee goed met elkaar konden opschieten toen hij nog op Zweinstein zat, ondanks het leeftijdverschil. 'Je hoeft geen sorry te zeggen hoor.' zegt Michael, nog steeds verdrietig om Isabella. 'Ik kom er wel over heen. Het heeft alleen even wat tijd nodig.'
Hij kijkt haar glimlachend aan. 'En heb jij nog veel beleefd in de tijd dat ik weg was? Of is er niet zoveel gebeurd op Rainfalls?'

Erin is opgelucht als ze terug op de bank valt, maar echt niet dat ze Lucas ging bedanken. Ze luistert niet echt naar zijn laatste woorden en vangt haar toverstok op als deze haar toegegooid wordt. Dan is Lucas verdwenen. Erin richt haar toverstok op haar gezicht en haalt de paarse kleur en de puisten weg. Dan neemt ze haar schoen van Violette aan.
"Dankje," glimlacht ze. "En het geeft niet..Ik, eh, snap het wel," mompelt ze dan. Zonder verder aandacht te besteden aan dat onderwerp haalt ze haar gewaad uit haar hutkoffer en kleedt ze zich om.
"Die Lucas is echt raar," flapt ze er dan opeens uit tegen Violette.



Sébastiën loopt trots en parmant naar Damion. "Ik weet het, ik weet het. Geweldig, briljant, knap en geniaal," lacht hij. "Dat mag allemaal best gezegd worden," Hij slaat een willekeurige coupédeur open en staart naar een tweedejaars die hij van gezicht nog van vorig jaar kende. Grijnzend kijkt hij hem aan. Dan wenkt hij Damion om te komen.
"Zie hem bang zijn!" grijnst hij, maar dan verstrakt zijn blik. "En nu de coupé uit, of ik vervloek je!" Sébastiën lacht luidop als de coupé leegloopt en vol arrogantie gaat hij op de bank zitten. "En nu wachten tot we uit kunnen stappen," Met knipperende puppy-oogjes klopt hij naast zich op de bank. "Kom je Deempie?"

Lucas stapt weg bij de coupé van Erin en Violette maar kan het niet laten nog 1 keer achterom te kijken.
Dan komt plots de harde waarheid bij hem op. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Griffoendor en Zwadderich waren al eeuwenlang gezworen vijanden. Angst komt bij hem op, had hij zijn goede naam geschaad door met "onrein" bloed te praten? Kippenvel trekt over zijn armen als hij de coupé deur van Sammy, Jace en Michael opendoet. Daarbinnen is een druk gesprek aan de gang en lijkt niemand zich bewust te zijn van de innerlijke strijd die woed in Lucas. Hij probeert zichzelf te kalmeren, verliefd worden was toch niks voor hem? 'We zijn er bijna, we moeten ons maar eens gaan omkleden.' ,
zegt hij tegen de mensen in de coupé. Wat ging er in hem om? wat bezielde hem? langzaam begon hij zijn kleren uit te trekken, amper bewust van de wereld om hem heen maar plotseling schadelijk bewust van het ware gevoel van verliefdheid.

Damion kijkt nog even arrogant naar de tweedejaars en gaat dan ook zitten. 'Eigenlijk wil ik nog wel even slapen. Dan ben ik genoeg uitgerust om mijn energieke krachten van straks los te laten op Dullfer. Wat wel heel terecht is natuurlijk. Maar eigenlijk ben ik ook weer hyperactief genoeg dat mijn energie nog groter wordt en dat Dullfer al helemaal geen kans meer heeft tegen ons!' Damion grijnst. Geniaal plan.
Plotseling gaat de coupédeur open. Een bekend gezicht. En zoals verwacht begint ze te praten en Damion kijkt naar Seb. Hopelijk ging hij wat aan dit hopeloos geval doen. Maar nee.. te laat. Ze is alweer weg.




Michael luistert naar Sammy-Jo. Ze kon altijd zo leuk vertellen. Maar als ze eenmaal aan het woord was, kreeg Michael het idee dat ze ook niet meer op kon houden. Isabella had dat niet. Ze kon altijd wel heel leuk vertellen, maar liet ook anderen aan eht woord en was zelf een luisterend oor. Iets wat Michael van haar respecteerde.
Michael knikt bij de vraag van Sammy-Jo. 'Het is inderdaad zielig. Ik heb hem altijd wel gemogen eigenlijk.' grijnst hij naar haar.
Dan komt Lucas binnen die vertelt dat ze maar eens moesten omkleden, omdat ze er al bijna zijn. 'Serieus?' begint Michael. 'Zo snel al? Ik denk dat ik jullie dan even alleen laat, ik hoef me namelijk zelf niet om te kleden. Ik heb zo sollicitatiegesprek.' glimlacht hij en kijkt de rest één voor één aan. Maar zodra hij Lucas aankijkt, kijkt Michael bezorgd naar hem op. Michael staat op en geeft hem een kneepje in zijn schouder. 'Als er iets is, je weet me te vinden.' Dan kijkt hij naar de anderen. 'Ik hoop jullie morgen te zien op RainFalls. Ik hoop dat jullie een lekker feestmaal mogen krijgen!' En met een knipoog vertrekt hij. Maar halverwege botst hij tegen iemand op. Een Aziatisch meisje die hij van gezicht wel kende, maar van naam niet. Wanneer ze hem wat vraagt, glimlacht hij. 'Ik weet wel waar Violette zit. In die coupé daar.' wijst Michael haar de weg en vertrekt dan naar zijn eigen coupé.




Drama, drama.. DRAMA. Hoe kon zij nou in zo'n verschrikkelijk lange trein nou haar medeleerlingen vinden? Dat kon toch nooit? En dan moet je ook nog eens iemand tegen komen die toevallig iemand weet waar ze zitten. Faalheid. Een goed begin van het schooljaar, maar niet heus.
Een tikkeltje dramatisch pakt ze een lolly uit haar hutkoffer en stopt deze, van het plastic gewikkeld, in haar mond. Gauw haalt Akemi een spiegeltje erbij en bestudeert haar gezicht. Alles stond perfect, haar haar, haar ogen, haar glimmende mond.. oh, er moest nog alleen een bloem in haar haar. Akemi haalt haar toverstok tevoorschijn en zoekt daarbij een witte lelie. Als alles dan goed zit, controleert ze haar ademhaling en doet de eerste de beste coupédeur open.
Akemi's ogen worden groot als ze ook direct de verkeerde heeft gepakt. Waarom moest zij dat nou overkomen?! Rollend met haar ogen doet ze een schietgebedje en kijkt dan beide jongens aan met ogen die arrogantie uitstralen. Van Damion naar Sébastiën. 'Goed. Aan jullie heb ik dus echt niks, want jullie vertellen het me toch niet. En waag het niet om een spreuk op me af te vuren Smith, want dan krijg je een dubbeldwarse terug.'
En met die woorden sluit ze snel de coupédeur en rent ze verder. Dan botst ze tegen een jongen op en kan ze zichzelf nog maar net in balans houden. Net dat ze op het punt staat om de jongen uit te schelden, ziet ze dat hij naar haar glimlacht en Akemi moet spontaan ook glimlachen. Jeetje, wat een mooie jongen. Waar kende ze hem ook alweer van? Ze had hem al jaren niet meer gezien en tóch. Hij is wel heel bekend. Akemi schudt gauw haar hoofd en glimlacht dan naar de jongen. 'Sorry.' is haar eerste ingeving. Zo, dat is de eerste keer dat het van haar kant komt om sorry te zeggen. 'Ik ehm, zoek Erin Bryce. Ze zal vast bij Violette zitten, of bij andere Griffoendors, maar weet je waar ze misschien zit?' Als hij haar het antwoord geeft op al haar vragen, wil ze hem meteen omhelzen, maar ze houdt zichzelf in. 'Dankje, dankje!' reageert ze vrolijk.
Wanneer de jongen weer vertrekt, doet ze meteen de coupédeur open die ze aangewezen kreeg en ziet haar beste maatje en Violette. Meteen komt Akemi bij Erin zitten. 'Oh lieverd!' reageert ze vrolijk. 'Ik zocht je de hele tijd. Echt, de hele tijd! Ik kwam zojuist de LAMODZA's tegen en en en, oh, echt verschrikkelijk. Maar toen kwam ik zo'n leuke jongen tegen. Hij straalt knapheid uit, echt waar! En vriendelijk dat hij is! Oh, echt! Je moet hem een keer zien!' ratelt Akemi verder. 'Ik heb alleen wel idee dat ik hem ken, maar dat zal dan wel paar jaar terug zijn. Op vakantie ofzo. Oh, maar echt heerlijk om jou weer te zien. Jij zojuist nog wat meegemaakt?' vraagt Akemi dan toch maar beleefd aan Erin. Vlug kijkt ze naar Violette. 'Haay Vio. Sorry hoor.' glimlacht ze.

Isabella leunde met haar hoofd in haar handen op de bar. Wat een saaie dag. Op een ontzettend grijs koppel na was het hele café leeg. Het spannendste wat er de hele dag gebeurt was, was een man die zijn boterbier omstootte. Maar ze had gehoord dat vandaag alle RainFalls leerlingen weer aan zouden komen. Eindelijk weer eens wat interessante JONGE mensen. Al die stoffige lijken hier verveelden haar. Uit complete doelloosheid begon ze de bar maar voor de vijfde keer die dag te poetsen. Wat kon ze anders doen? Als ze eindelijk naar huis zou kunnen, zou ook alleen maar begroet worden door haar katje Sambal. Weer een avondje tegen zichzelf praten. Wat zou ze graag willen dat Michael hier was. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze niet meer bij elkaar waren.
Nu ze erover nadacht, besefte ze dat zijn broertje Damion wel weer naar school kwam. Dat kon nog eens iets interessants opleveren als hij en zijn vrienden naar het dorp mochten.
Met een zucht liep ze naar het bejaarde koppel toe. "Kan ik u nog ergens mee helpen?"

Als Erin net omgekleed in verschijnt haar beste vriendin plots in de deuropening. Ze voelt hoe Akemi naast haar neerploft en meteen begint te ratelen. "Lamodza?" vraagt Erin verbaasd als ze uitgesproken is. Ze grijnst even en trekt haar benen op de bank.
"Ik ben vervloekt geloof ik en gered door een vage gast uit Zwadderich," vertelt Erin dan aan haar vriendinnetje. "Aangevallen door Smith en Bowet weer natuurlijk," Erin sist nog wat vage scheldwoorden en leunt dan achterover. "Zijn we er aaaaal!?" klaagt ze dan.



"Jaja, ga jij maar slapen, kneus," grijnst Sébastiën. "Ik werk wel wat chocokikkers naar binnen in de tussentijd." Hij stapt na Damion de coupé binnen en gooit zijn zakken leeg op de bank. Ongeveer vijftig chocokikkerverpakkingen, met daarin Sébs favoriete lekkernij, liggen op de bank. Verlekkerd gaat hij er naast zitten. Net als hij zijn eerste verpakking opent, komt er iemand binnen. Hij wil net zijn toverstok pakken, als ze er alweer vandoor is. Hij stopt vlug zijn chocokikker naar binnen, als er geklopt wordt. Hij kijkt naar Damion die vol in zijn gezicht gemept wordt en proest het dan uit van het lachen. Resten speeksel en chocokikker vliegen vol op Miyaki en Damion, maar daar interesseert Seb zich totaal niet voor.

Isabella was weer teruggelopen naar de bar om twee boterbier voor het bejaarde koppel in te schenken, toen haar baas het café binnenkwam. "Hi Noah,"zei ze en ze lachte om zijn gebruikelijke opmerkingen. Toen ze vervolgens weer verder wilde gaan met waar ze mee bezig was, nam hij haar even apart. Ze knikte bij zijn woorden. "Dat klopt natuurlijk wel, maar ik heb gewoon even een chagrijnige dag. Sorry." Ze haalde een hand door haar haren en schonk haar baas haar betoverende glimlach. Met diezelfde glimlach was ze op school duizende keren onder straf uitgekomen, nadat ze samen met Michael en hun vrienden grappen uitgehaald had. Hopelijk werkte die ook op Noah!

'Kneus? Ik? Dan ken je me niet goed genoeg. Dat valt me echt van je tegen Seb.' grijnst Damion naar Sébastiën. Als er op de coupédeur gebonsd wordt, staat Damion vol trots op om diegene eens heerlijk te vervloeken. Maar wanneer hij die opendoet en een beste mep in het gezicht krijgt, kijkt hij naar de schuldige.
Even denkt hij dat het Akemi Luigi is, maar het schijnt Miyaki te zijn. 'Geeft niet, geeft niet. Jij kan er ook niks aan doen.' glimlacht Damion naar haar, het speeksel en chocokikkerspul uit zijn gezicht vegend. 'En al zou je me wel verwonden, dan heb ik karakter door jou gekregen.' knipoogt hij naar zijn mede-Zwadderaar.
Dan staat de trein stil. 'Oh Seb! We moeten nu echt weg!' zegt Damion ineens als ze het plannetje met Dullfer door wilden laten gaan. Snel trekt hij de coupédeur open, maar ziet al enkele leerlingen vertrekken. 'Shit! We zijn te laat!' mekkert Damion en terwijl hij Sébastiën meetrekt, staat hij binnen een paar minuten buiten. 'Ik zie Dullfer nergens.' fluistert hij hem toe. 'Zou ze al weg zijn?' Maar als Damion zich omdraait, ziet hij dat Sébastiën in de lucht hangt. 'Wat doe jij?' vraagt Damion verbaasd aan zijn vriend en ziet dan Dullfer staan. 'Jij deed het! Is het niet? Jij smerig HuffenduffenDullferblubber!' snauwt hij nijdig naar haar.




Eindelijk staat de trein stil en Michael kijkt naar zijn horloge die hij in Engeland gekocht heeft. Isabella vond het een superleuk horloge, alleen Michael vond het maar niks. Toch heeft hij het ding gekocht, speciaal om Isabella een plezier te doen. Nu hij ernaar kijkt, voelt hij een fijn gevoel van binnen. Hij moest eraan wennen, maar hij begint zijn horloge wel mooi te vinden. Isabella heeft een bepaalde schoonheid die ze ziet in andere mensen of dingen. En toch klopt het allemaal.
Vandaag zou hij zijn sollicitatiegesprek aangaan. Als hij niet werd aangenomen, zou hij in het dorp werk zoeken. Michael pakt zijn hutkoffer en gaat naar buiten. In één oogopslag ziet hij Sébastiën. Was ook niet te verwachten, Sébastiën viel nou eenmaal op. Michael schuilt weg achter een leerling, en terwijl hij achter diegene aanloopt, haalt hij zijn toverstok erbij en richt deze op Sébastiën. Hij verdient het even om aangepakt te worden na 3 jaar tijd. Dan hangt Sébastiën ineens in de lucht en kletteren er dingen op de grond. Grijnzend kijkt hij er naar. Heerlijk voelde dat.
Dan ziet Michael Damion ook staan, die meteen een meisje afsnauwt. Ojee, dit was nou net niet de bedoeling.




Na een heel gesprek gevoerd te hebben met Fleur, komt de trein stil te staan en geeft het als teken dat ze eruit moeten. Helaas heeft Channa Levi nog niet gezien, maar ze zal hem vast wel bij het Feestmaal zien. Channa kijkt nog even in het looppad van de trein, maar kan Levi ook niet zien. Teleurgesteld stapt ze de trein uit en haar hart bonkt meteen als ze achter Damion en Sébastiën staat. Sébastiën vliegt ineens de lucht in en Channa knippert met haar ogen.
Dan gaat alles heel snel en wordt ze compleet afgesnauwd door Damion. Het was nog net niet zo dat hij haar sloeg.
Channa wil wegrennen, maar ze staat als genageld aan de grond.




Akemi knikt heftig. 'Ken je dat woord nog niet? Het staat voor Lelijke, Afschuwelijke Mormels Op De Zwadderich-Afdeling.' legt ze het woord LAMODZA uit. 'Past perfect bij alle Zwadderaars die zich daar bevinden.' Dan komt plotseling de meest gevreesde bitch binnen. 'Als jij ons theekransje niet verstoord had, dan waren we allang verder gegaan. Dag!' zegt ze sarcastisch tegen haar halfzusje Miyaki terug. Als ze weg is, vertelt Erin verder haar verhaal.
'Zie je wel? Smith en Bowet weer. Altijd hetzelfde met die twee. Volgende keer moeten we hun toverstokken vernietigen en de Monddoodbezwering bij hen opleggen. Desnoods breken we hun armen en benen, zodat ze dagenlang niks kunnen doen. Dat kun je vast perfect met Zwerkbal doen! Jij hebt zo'n speciale gave daarin. Echt genieten!' Akemi kijkt even om zich heen. 'Yip! We zijn er! Wegwezen maar!' glimlacht Akemi blij en ze gaat naar buiten, Erin met haar meetrekkend. 'Wajo. Wat gebeurt daar?' wenkt ze Erin en wijst naar Damion en Channa.

Erin begint te lachen bij de uitleg van de afkorting Lamodza. "Serieus! Hoe kom je op die woorden!?" lacht ze, waarna ze een paar tranen wegveegt. Ze hoort het verhaal over Bowet en Smith aan en staat dan stil. Ze valt bijna weer achterover, omdat de trein plots stilstaat, maar weet zich nog net optijd staande te houden.
Let's go!" Ze blijft even in de deuropening staan en kijkt naar Violette. "Kom je ook?" glimlacht ze, waarna ze door Akemi meegetrokken wordt. Pas buiten wordt ze losgelaten en verbaasd kijkt ze naar Bowet en Channa. Erin trekt haar wenkbrauwen samen en neemt haar toverstok uit haar zak.
"Dit regel ik wel even," fluistert ze, waarna ze haar toverstok op Damion richt en hem vol met zijn gezicht in de modder laat vallen. Ze blaast trots naar het puntje van haar stok, alsof het een pistool is en trekt Akemi dan mee naar Channa. "Ben je oké? We kunnen beter een koets zoeken, voordat ze je nog wat aandoen." Alleen blaast Sébastiën Channa naar achteren. Nijdig kijkt ze omhoog, waarna ze meteen naar Channa snelt en naast haar neerknielt.



Sébastiën loopt lachend met Damion mee naar buiten, chocokikkers in zijn mond proppend. Zonder enig besef, wordt hij opeens aan zijn enkel opgetild en in de lucht gehangen. Hij weet nog net optijd zijn toverstok vast te houden.
Wanneer Damion tegen Channa begint te schreeuwen haalt Sébastiën zichzelf weer naar beneden door middel van een simpele spreuk. Als hij met beide benen op de grond staat wordt Damion opeens gevloerd en kwaad kijkt haar naar Dullfer. "Jij!" sist hij, niet doorhebbend dat Erin deze keer de dader was. Boos laat hij Channa met een spreuk naar achteren blazen. Hij kijkt hoe ze remt doordat ze door de modder sleept. Arrogant helpt hij Damion overeind en dan stapt hij naar een koets. "Dit jaar gaat haar bezuren."

Terwijl Damion Channa nog eens flink met alle woede in zijn ogen haar aankijkt, ziet hij ineens bruin spul. Modder. 'Welke smerige bitch heeft dit gedaan?!' roept Damion, terwijl hij de modder uit zijn gezicht wegveegt met zijn mouw. Maar hij krijgt geen antwoord, maar wel een arm toegereikt van Sébastiën. Sébastiën trekt hem omhoog en Damion kijkt naar het groepje meiden die bij Dullfer staat.
'Reken maar.' snauwt Damion en hij haalt zijn toverstok tevoorschijn om de viezigheid aan zijn kleren en gezicht weg te halen. 'Zij gaat er aan. En die Griffenmodders ook. Nog één klap Seb, en ze zullen merken dat ze niet met ons hoeven te spotten. Één klap, en hun leven is als een hel.' Damion stapt in de koets, met de rug naar de trein toe. Je mag officieel vijanden niet de rug toekeren, maar dit was voor hem macht. Die kleine opdonders mogen niet denken dat er met hen te spotten valt. De koets vertrekt. Gelukkig maar, want Damion kreeg honger en hoe sneller de koets vertrekt, hoe eerder ze in het kasteel zijn, des te eerder de ceremonie begint en ze lekker konden eten!
'Jij nog plannen om Dullfer volledig uit te schakelen met haar geintjes?'




Pijnlijk kijkt Michael toe hoe het Huffelpufmeisje wordt aangepakt. Het meisje schijnt Dullfer te heten, waarschijnlijk haar achternaam. Maar hoe Damion wordt aangepakt door het meisje waar hij bij in de coupé heeft gezeten, laat hem grijnzen. Zo heeft hij zijn broertje nog nooit zien falen. Maar dan wordt het meisje niet meer aangepakt, maar Dullfer weer.
Damion en Sébastiën vertrekken, en Michael snelt zich naar de dames toe. Hij knielt zich voor Channa neer. 'Hye iedereen..' En hij geeft elk meisje een kort, vriendelijk knikje. 'Gaat het? Dit had ik echt niet zien aankomen dat dit zou gebeuren.' Het meisje lijkt er niet veel erg in te hebben. 'Laat me je helpen. Dat is wel het minste wat ik kan doen.' zegt Michael bezorgd en hij helpt het meisje omhoog. Het meisje zit met een paar kleine wondjes en heel wat modder op haar gewaad. Michael haalt zijn toverstok tevoorschijn en heelt de kleine wonden met een simpele spreuk, net als met de viezigheid.
Het meisje bedankt hem en ze geeft hem haar naam. Channa. 'Echt een mooie naam. Mijn naam is Michael.' glimlacht hij naar haar. 'Je zult me hopelijk weer zien in school, maar ik moet zo echt naar een sollicitatiegesprek.' Dan kijkt hij nog naar Erin voordat hij weggaat. 'Wat jij daarnet deed bij Damion, echt klasse! Vond het heel erg grappig om naar te kijken. Hoe heet je eigenlijk? Nouja, geeft in ieder geval niks, ik kom er wel achter, maar ik moet echt gaan!' zegt Michael haastig en hij begint te rennen. 'Bye!'




Channa schrikt als Damion plotseling in de modder valt, maar Sébastiën, die zichzelf al heeft gered, schreeuwt nu naar haar. 'Ik deed niks!' gilt Channa, maar ze wordt al omver geblazen, net als Damion valt ze in de modder. Channa huilt niet en kijkt geïnteresseerd naar de modder. Het was niet zo hard dan ze verwachtte.
Erin komt bij haar neergeknield en achter haar ziet ze Akemi. 'Ja, het gaat.' mompelt ze. Dan komt er ineens iemand voor haar genield. Channa bloost meteen. Wat is hij leuk! 'Ja, ja.. het gaat wel.' zegt ze op dezelfde mompelende manier, maar schaamt zich er al voor op de manier hoe ze het gezegd heeft.
De jongen helpt haar omhoog en maakt haar ook weer schoon. Ze kende de jongen wel ergens van, maar ze weet niet meer precies zijn naam. 'Channa.' zegt ze uit het niet haar eigen naam. De jongen stelt zichzelf voor als Michael. Ja! Dat was het! Nog steeds een tikkeltje blozend kijkt ze naar hem. Als hij er dan vandoor gaat, springt Channa in de lucht en kijkt beide meiden grijnzend aan. 'Wat is hij leuk!'




Alles lijkt ineens veel te snel te gaan. 'Oh, wat een snotpubers!' reageert Akemi fel op wat ze Channa hebben aangedaan. Ook zij gaat met Erin naar Channa toe, maar blijft staan, als ze zou naarknielen, was haar gewaad snel gekreukt. Dan ziet ze dezelfde jongen in de trein vlak voor Channa staan. Akemi's ogen worden groot en ze tikt Erin aan. 'Erin, Erin!' fluistert ze haar in het oor. 'Dat is hem! Oh! Is hij niet prachtig?' zwijmelt Akemi.
Haar ogen blijven gericht op Michael en dan komt zijn naam ter sprake. 'Michael.' zucht Akemi nog vrolijk na en ze kijkt hem na. Dan hoort ze Channa iets roepen. 'Hye!' roept Akemi boos. 'Ik heb hem als eerste gezien hoor. Dus je bent hem nou al kwijt.'

Isabella knikte blij toen ze er zo makkelijk vanaf kwam. Snel liep ze naar de voorraadkast, waar ze een zak nootjes uit trok. Ze vond het niet erg om hard te werken, het zorgde ervoor dat ze zich nuttig voelde. Ook waren haar gedachten dan afgeleid van de gelukkige jaren die ze op Rainfalls had, en de tijd erna natuurlijk. Ze moest nieuwe plannen voor haar leven maken, en niet blijven hangen in de oude.
Ze zette de bakjes met nootjes op de tafels en glimlachte naar een officieel uitziende man. Het embleem van Rainfalls zat op zijn gewaad genaaid, en Isa kon aan zijn koffertje zien dat hij hier voor zaken was. "Kan ik u helpen, meneer?"vroeg ze terwijl ze haar short recht trok en zijn gezicht vaag herkende. Was hij een leraar op school? Misschien zat hij in het bestuur... "Nog niet, juffrouw. Ik wacht even tot mijn gesprekspartner aanwezig is." Isabella knikte en liep achteruit, terug naar de voorraadkast. Ze gaf onderweg een knipoog aan Noah, om die blij te houden, en ging toen weer aan de slag.

Als Lucas is omgekleed is de trein ook al tot stilstand gekomen. Hij doet zijn jas aan en stapt de coupé uit. Als hij in de gang uit het raam kijkt ziet hij dat er verschillende dingen gebeuren.
Sebastiën en Damion krijgen voor de verandering eens met gelijke pond terug betaald. Net goed denkt Lucas. Hij kijkt wel een beetje verontwaardigd naar de zwaar overdreven reactie van de 2.
Zelf wel altijd iedereen zitten sarren en als ze zelf ineens het slachtoffer zijn van ludieke plagerijtjes gaat het ze ineens te ver. Hij steekt een sigaret op een kijkt om zich heen om te zien of er nog een paar van zijn coupé genoten rondlopen. Er staat een groepje dames, waaronder Erin kwijlend te kijken naar de man die hij net in de trein had gezien. De man vertrekt met haast en Lucas loopt naar de meiden toe. 'Zo dames, jullie hebben Sebastiën en Damion voor de verandering eens met gelijke pond terug betaald? Nice! Er is nog maar 1 koets trouwens, zouden jullie het heel erg vinden als ik met jullie mee rijd naar het kasteel? Hij geeft Erin een knipoog en drukt zijn sigaret uit tegen een boom.

Erin buigt nog steeds bezorgd over Channa heen, als opeens die bemoeial uit de trein bij hen komt staan. Nee hè, niet hij weer. Nijdig wendt ze haar blik van hem af, totdat hij haar aanspreekt. Ze neemt het compliment in ontvangst alsof het haar niet kan schelen en pakt Akemi bij haar arm zodra Michael weer is verdwenen.
"Gatverdamme. Dat meen je niet!" Erin maakt een kotsend gebaar en kijkt dan naar Channa, die ook onder de indruk lijkt. "Ieeeeh!" gilt ze gefrustreerd en haar frustratie wordt alleen maar groter als die ene Lucas ook weer aan komt zetten. Ze draait haar hoofd arrogant weg bij de knipoog.
"Onze koets is vol," zegt ze dan bot, terwijl ze Akemi mee trekt en hoopt dat er echt geen ruimte meer over is zometeen. Die Lucas jaagt haar de stuipen op het lijf.



Sébastiën laat zichzelf meenemen met Damion en stapt ook in de koets, waar hij tegenover zijn vriend gaat zitten. "Een klap?" vraagt hij. "Lekker dreuzelachtig," grijnst hij. "Daar kunnen we makkelijk tegenop." Sébastiën leunt nonchalant achterover, zijn hele kwaadheid van net alweer onder controle hebbend, in tegenstelling tot Damion. Als hij vraagt naar plannen, knikt Séb.
"Man, ik heb altijd plannen. Waar een toverstok is, zijn plannen," grijnst hij, terwijl hij met zijn toverstok tussen zijn vingers speelt. "Alleen heb je daar wel een volle maag bij nodig. Ik ga me zometeen zo vol stoppen met eten. Daarna maken we Dullfer van kant en maken we het jaar voor de leraren en irritante mensen een hel. Simpeeeel," lacht hij.

'Onze koets is vol! zegt Erin snibbig. Ze draait haar hoofd weg bij zijn knipoog en sleurt een meid mee die hij niet echt kent. 'Oh jammer... maar goed, geen probleem...' Hij pakt zijn toverstaf onder zijn jas vandaan en richt hem omhoog. 'Accio bezem'
Hij stopt zijn toverstaf weer weg onder zijn jas en kijkt de dames aan. In de verte hoorde hij een suizend geluid aankomen. Een oude bezem van de vlieglessen opschool kwam door het donker aanvliegen. 'Het was me weer een waar genoegen dames, zoals altijd.'
Hij sprong op de bezem, die nauwelijks tot stilstand was gekomen en vloog het donker in richting de school.

Sébastiën zorgde er altijd wel voor dat Damion wat begon op te fleuren. 'Thanks mate.' glimlacht hij naar hem. 'Die Dullfer hoeft ons maar een kant op te kijken en ze is als de dood voor ons. Zag je hoe ze zonet naar ons keek? Wat een verschrikkelijk kind is dat. We zouden haar eigenlijk eens moeten meenemen naar het bos om haar daar uit te moorden. Dood aan alle Modderbloedjes!' grijnst Damion met één arm in de lucht. 'Wat denk jij?'
Damion kijkt om zich heen, maar het blijft wat stil buiten de koets om. Dan geeft Damion Sébastiën een schop. 'Kijk! Daar heb je onze Lucasje.' grijnst hij naar hem. 'Had die niet wat met... BRYCE?!' lacht Damion, het laatste hardop zeggend, dat de koets achter hen met Erin het wel gehoord moest hebben. 'Wat denk je? Zullen ze elkaar een lebber geven op het Bal, als die er ooit nog komt?'




Michael loopt alweer iets rustiger zodra het dorpje in zicht is. De koude lucht van de avond voelt Michael over zijn hele lichaam. Hij miste de warmte van mensen om zich heen, en eigenlijk het meeste die van Isabella. Hij wilde haar altijd zo graag vasthouden, om te laten zien dat hij haar echt niet liet gaan, dat hij zoveel van haar hield, dat niemand aan zijn meisje mocht komen. En dat allemaal voor niets. Ze is weg, voorgoed uit zijn leven. Stiekem hoopte hij haar snel te zien. Gelukkig kon hij zijn gedachten afleiden door een heel jaar op school te gaan werken als leerkracht.
Zuchtend staat Michael voor het café waar hij het gesprek had met een bestuurslid van RainFalls. Michael stapt het café binnen en meteen staat er een man op. Michael knikt en loopt naar de man toe. 'Hallo, mijn naam is Phillipus Daniels.' begint de man. 'En volgens mij bent u degene die naar een baan gesolliciteerd heeft op RainFalls.' Michael glimlacht. 'Dat klopt zeer zeker. Ik ben Michael Bowet, als het goed is, ben ik wel een beetje bekend bij jullie.' De man geeft een kort knikje en glimlacht dan. Hij wijst naar een stoel en Michael gaat zitten, net als Phillipus. 'Ondanks het uithalen van kattekwaad, heeft u goed gepresteerd. Wij zouden graag willen dat u voor de klas komt te staan met het vak Verweer tegen de Zwarte Kunsten.' Wat Michael al een beetje verwacht had. 'Geen punt.' glimlacht Michael.
'We hebben alleen een klein probleempje. Aangezien er een leraar langdurig ziek is, zouden we het erg op prijs stellen als u ook Dreuzelkunde op zich zou willen nemen.' En de man kijkt Michael doordringend aan, dat hij geen keus heeft. 'Is ook geen probleem.' Wat Michael puur loog, want hij heeft helemaal niets op het Dreuzelgebied. 'Heeft u nog vragen aan uw kant?' En Michael knikt. 'Jazeker. Is het mogelijk dat ik de tweedejaars en hoger ook nog vliegles kan geven doordat ze wat meer voorbereid zijn op het Zwerkbalspelen? Dat zou ik erg waarderen.'
De man schrijft iets met een veer op een stuk perkament, maar Michael kon niet precies zien wat. 'We zullen overleggen met het schoolhoofd.' is het enige antwoord. 'Als u nu zou willen tekenen?' En de man haalt een stuk perkament tevoorschijn, gezegeld en wel, en houdt een veer voor zijn gezicht.




Channa kijkt grijnzend naar Akemi. 'Ach, je mag hem hebben.' glimlacht ze. 'Ik zoek nog altijd mijn ware. Mijn Brendon. Mijn droomprins op aarde en toverwereld.' Erin lijkt er erg in te hebben dat Akemi en zij Michael nou al geweldig vonden. 'Vind jij hem niet knap dan? En attent? En aardig?' Channa loopt mee naar de koets en gaat er in zitten als plotseling een Zwadderaar erbij komt staan.
Met een vies gezicht kijkt ze hoe hij de peuk uitdrukt. Met grote ogen kijtk ze van Lucas naar Erin en moet lachen om Erins woorden. Als Lucas weg is, komt Levi er aan en bij zijn woorden, springt Channa van de koets en omhelst hem. 'De koets is dan wel een beetje vol, maaaar..' begint Channa 'We kunnen de ruimte er wel voor maken en ik wil anders best op je schoot. Dus kom maar!' grijnst ze, zonder Akemi en Erin nog na te vragen. 'Rustig maar, het is geen Zwadje, het is een Raafje.' knipoogt ze naar beiden.




Akemi glimlacht tevreden als Channa het over haar droomjongen heeft. Voor haar gevoel bestaat die jongen niet eens. 'Ja joh.' mompelt Akemi. 'Wat jij wil. Nou, zullen we gaan?!' zegt ze weer iets opgewekter, alleen Erin neemt haar al mee naar de koets. Als er dan een Zwadderaar bij komt, pakt ze snel Erins hand. 'Wij weten ook wel dat we goed zijn. Kom op, we zijn geen eerstejaars meer. Wij weten hoe we zulke jongens aan moeten pakken. Kijk, als jullie Afdeling nou eens normaal zouden doen, wat jullie dus absoluut niet kunnen, dan zou het misschien anders gelopen zijn. Misschien dan hé. Ik bedoel, jullie zorgen er zelf voor dat jullie je een beetje misdragen, dat zit in jullie bloed. Wij, Griffoendors en Huffelpufs, zijn gewoon aardig voor elkaar. Wij hebben de trouwheid en de moed om leuke en spannende dingen te gaan doen die jullie veroorzaken.'
Erin heeft alleen een ander antwoord op dat van Lucas en Akemi moet lachen. 'Terecht!' lacht ze er bij als Lucas ervandoor gaat. Al snel komt er wel iemand van Ravenklauw bij. Ach, beter een Raaf dan een Zwad. Met een neppe glimlach kijkt ze hem aan en kijkt dan vervolgens naar Erin. 'Ik hoor lelijke uilgeluiden uit de koets voor ons.'

Isabella was net bezig het drankje voor de vaag-bekende man in te schenken toen ze de deur achter zich dicht hoorde vallen. Behalve het bejaarde koppel, de Rainfalls-man en een paar tieners die blijkbaar dachten dat ze erg cool waren dat ze niet bij het openingsdiner waren, was er nu dus nog een klant. Isa stopte haar opschrijfblokje en een pen vast in haar short zodat ze snel de bestelling op kon nemen. Handig schoof ze het laatste drankje op haar dienblad bij de boterbiertjes voor de tieners, en begon toen in de richting van de Rainfalls-man te lopen. Toen ze er een paar meter vandaan was, keek Bella op en.... BAAANG! Met een keiharde klap viel het dienblad op de grond. Scherven vlogen alle kanten op. Totaal in de war dook Isabella naar de troep toe om het op te ruimen. Want daar, aan de tafel zat Michael. Haar ex-vriendje Michael. De liefde van haar leven Michael. Verward probeerde ze de scherven op het dienblad te schuiven, terwijl ze niet op durfde te kijken. "Auw, shit.."mompelde ze in paniek toen er een stuk in haar vinger sneed. Het bloed kwam snel uit de diepe snee zetten. Totaal verloren wist Isa even niet meer wat ze moest doen. Aan haar toverstok had ze nog niet gedacht...

Michael leest het stuk perkament door en als hij net wil gaan tekenen, hoort hij een luide knal, een paar meter van hem vandaan. Michael kijkt op en ziet een dienblad en scherven van glazen op de grond. Het barmeisje, die het had veroorzaakt, probeert alles bij elkaar te zoeken. Michael tekent snel het contract, om vervolgens op te staan om het barmeisje te helpen. 'Gaat het wel? Ik zal even helpen.' Wanneer hij vlak bij haar is en haar helpt de scherven op te ruimen, ruikt hij een erg bekende geur. Michael knielt bij haar neer en haalt een lok uit haar gezicht om naar haar ogen te kijken. 'Isabella.' fluistert hij en Michaels hart gaat tekeer. Het is haar. Of het is iemand die wel erg veel op haar lijkt.
Michael ziet dat er bloed uit de vinger van Isabella stroomt en hij kust het bloed op haar vinger. Haar hand vasthoudend, haalt Michael een toverstok tevoorschijn en spreekt zachtjes de spreuk uit die de wond zou moeten helen. Het wordt gedicht en Michael kan het niet laten om haar nogmaals aan te kijken en haar hand te blijven vasthouden. Op dit moment had hij gewacht. Hij wilde haar weer zien, haar vasthouden, haar omhelzen, haar kussen, bij haar zijn, haar nooit meer laten gaan. Aan één kant wist Michael gewoon, dat het niet kon. Omdat het niet meer wederzijds was, maar aan de andere kant had hij er nog hoop voor. Maar het enige wat Michael kan zeggen, was: 'Ik heb je gemist Isa. Ik wil jou niet kwijt.' En bij die woorden slikt hij de tranen in, die dreigen op te komen.

Toen ze zijn stem hoorde, leek het alsof haar hart even stil stond. Met grote ogen keek ze naar hem op, en al heel snel had Michael door dat zij het was. Toen hij haar naam zei, kwamen de tranen in haar ogen, maar ze wist zelf niets uit te brengen. Ze had niet verwacht dat het zo emotioneel zou zijn om hem weer te zien. Ze had niet eens verwacht dat ze hem weer zou zien!
Toen ze zijn lippen op haar zere vinger voelde, begonnen de tranen te lopen. Niet van de pijn, maar van zijn liefde. Ze voelde gewoon dat het er nog was. Ze zag met hoeveel zorg hij haar vinger dichtte, en vroeg zich af waarom ze ooit uit elkaar waren gegaan. En toen hij die laatste twee zinnen uitsprak en ze de tranen in zijn ogen zag, kon Isa zich echt niet meer houden. "Oh Michael." Ze drukte haar mond op de zijne. Het gaf niets dat het hele café naar hen stond te kijken. Het kon haar ook niets schelen dat ze misschien wel ontslagen zou worden omdat ze dit midden in het café deed. Dit was haar ware liefde, en ze moest hem nu gewoon wel zoenen en omhelzen.