[fantasy RPG] RainFalls

[hou het in Nederlandse stijl, geen HP namen zoals zweinstein of de WegIsWeg]



Jace werd wakker door de net gerepareerde wekker die als een haan kraaide, stomme goedkope zooi. Hij sloeg hem van het nachtkastje tegen de muur en na een gestoorde laatste kraai hield hij ermee op. Thank god! Hij wilde verder slapen toen de huiself extreem hard op de deur klopte. Nou ja voor Jace was het extreem luid want hij had de dag ervoor nogal veel boterbiertjes op gehad. Hij gromde en stond toen op. Na veel binnenmonds gemompel en gemopper verdwijnselde hij naar hun vertrekpunt met hutkoffer uil en al.
Hij kwam aan in een verlaten steegje in Amsterdam. Voor de dreuzels zag het gebouw eruit als een oud pakhuis maar voor de heksen en tovenaars stond er een klein met goude letters versierde bordje dat zei dat het metrostation naar RainFalls de muur door was. Hij grijnsde in herkenning en liep toen met zijn bagage door de muur, naar de metro.



"Anne-Fleur liefje, maak niet zo'n kabaal. Ik probeer te slapen, anders krijg ik rimpels." Hoorde ze haar moeder zeggen vanuit haar slaapkamer. Ze rolde met haar ogen en negeerde haar compleet. Beneden zat haar vader geanimeerd te praten met zijn secretaresse in het haardvuur. Ze praatte volgens haar niet alleen maar over werk en het leek haar te intiem maar dat was niet haar zaak.
"Doei Pappie, ik zie je in de vakantie." Zei ze vrolijk en ze gaf hem een kus op zijn hoofd. Hij klopte onbeholpen op haar arm terwijl hij zijn ogen op het hoofd van de secretaresse hield. Nou ja, ouders waren ouders. Haar ouders hadden ervoor gezorgd dat haar hutkoffer al in de metro lag, thank god. Ze hoefde nu alleen haar uil mee te nemen. Ze wilde nog afscheid nemen van haar moeder maar bedacht toen dat die wilde slapen dus ging ze maar op haar weg.
Toen ze eenmaal op het perron stond was het een enorme drukte. Iedereen liep rond met bagage en huisdieren en zei familieleden gedag. Het zou zo leuk gaan worden dit jaar, ze had er zin in!!

Lucas werd wakker van gestommel in zijn kamer. Er viel een flauw straaltje licht door een kleine opening in de donkere gordijnen en het schijnsel viel op een schaarsgekleede meid die haar dienstmeid kleren van de grond raapte. Lucas grijnsde, zoals wel vaker had hij de nacht doorgebracht met de beeldschone Nathalie, de dienstmeid van de familie Pretorius. Ze stapte kordaat door haar rokje en trok het bloesje aan terwijl Lucas recht op in bed ging zitten. Ze knoopte de laatste knoopjes van haar bloes dicht, gaf Lucas een schuine knipoog en verliet de kamer.

Nadat Lucas ook zelf zijn kleren had aangetrokken en was verschenen aan de keukentafel van de grote keuken werd hij getrakteerd op een knipoog van zijn vader. Zoals altijd was zijn moeder weg, god wist waar ze was, op stap met 1 van haar vele vriendinnen. Lekker rustig in ieder geval. 'Ik mwoet wr na schfool pfa! bracht hij eruit met zijn mond vol cornflakes. 'Ah juist, zei zijn vader. 'Nou dan kun je maar beter gaan. Hij stond op en riep Nathalie. Snel werkte Lucas zijn laatste cornflakes naar binnen, liep naar de hal en pakte zijn mantel. Lucas pakte zijn loodzware hutkoffer, die uiteraard ingepakt was door Nathalie en liep naar de voordeur. 'Ga jij niet mee pa? vroeg hij toen hij op de oprit voor het huis stond en zijn vader hem nakeek in de deuropening. 'Nee ik bedank voor de eer, ik denk dat jij je handen vol hebt aan Nathalie en dan sta ik er voor spek en bonen bij. Nee zoon, ik blijf hier. Succes dit jaar op school en we zien je in de kerstvakantie wel weer!' Lucas zwaaide even, keek naar Nathalie en toen verdwijnselden ze allebei.

Ze verschijnselden weer in een kleine en nauw steegje in Amsterdam. Een bordje op een oud en verlaten gebouw melde dat dit het metro station naar Rainfalls was. Nathalie was vorig jaar afgestudeerd en had bij de famillie Pretorius een vast contract gekregen als dienstmeid van de familie Pretorius, iets wat ze altijd al gedaan had in de vakantie's. 'Nou, daar ga ik dan maar weer. Hij gaf Nathalie een kus op haar mond en streek plagerig met zijn tong langs haar lippen. Doe je wel voorzichtig? fluisterde ze in zijn oor.
Hij grijnsde, gaf haar een knipoog stapte toen door de muur.

Hij stapte gelijk de drukte in, op zijn zwaar zilveren horloge zag hij dat de trein over enkele minuten kon vertrekken. Hij stapte het eerste beste treinstel binnen en zag een nog lege coupé. Hij slingerde zijn hutkoffer het rek in en liet zich languit op de bank vallen.

Op het perron aangekomen werd hij overspoeld door warme metrolucht en drukte van alle tovenaars en heksen die heen en weer liepen. Hij was zo blij dat zijn ouders niets met hem te maken hadden en dat hij een eigen apartement had. Liever dat dan sentimentele ouders die je voor schut zetten voor anderen. Jace stopte zijn uilenkooi onder zijn arm en liep toen naar het treinstel. Met een zwaai tilde hij zijn koffer de trein in en liep hij op zoek naar een coupé. Hij wilde het liefst bij mede-zwadderaars zitten, en absoluut niet bij eerstejaars. Na een tijdje lopen zag hij Lucas alleen zitten in een coupé, hij was ook een zevende jaars. Hij klopte nonchalant op de deur en schoof hem open met zijn schouder.
"Nog ruimte?" Vroeg hij met een kleine grijns. Het was weer een tijdje geleden dat hij iedereen had gezien en ook al zou hij het nooit van zijn hele leven toegeven, hij had ze best wel gemist. Het was fijn om weer met mensen te kunnen praten die tovenaars waren.

Als Lucas bijna in slaap valt op de bank, ondanks het kabaal van instappende leerlingen word er op de deur van zijn coupé geklopt. Hij kijkt op en ziet Jace staan. Hij opent de deur en vraagt of er nog ruimte is.
Lucas gaat rechtop zitten, 'Uiteraard, kom erbij. Hij schuift zelf op naar het raam.
'Beetje een leuke vakantie gehad? De mijne was best wel ok, nu ik als volwassene ook buiten school mag toveren. De drukte op het station nam langzaam af en alles wat bleef staan waren uitzwaaiende vaders en moeders, 'We zullen zo wel vertrekken gok ik.

Lucas wendde zich tot hem en keurde zijn verzoek goed. Hij grijnsde en stapte naar binnen. Zijn hutkoffer en uil gingen in het rek boven hen en hij nam plaats op de bank.
"Het leven als vrije tovenaar is geniaal. Dreuzels pesten, verschijnselen wanneer en waar je maar wilt en je hoeft geen vinger meer uit te steken. Als je de wet weet te omzeilen natuurlijk." Zei hij opgewekt. Dreuzeltje pesten was een activiteit die werd afgekeurd door het ministerie van toverkunst maar het was gewoon te leuk om niet te doen. Er kwamen steeds meer zwaaiende ouders, broertjes en zusjes en steeds minder leerlingen met hutkoffers.
"Het lijkt me ook. Wat heb je allemaal gedaan deze vakantie?" Vroeg hij terwijl hij afwezig door het raam staarde.

'Mam, mam, mam, MAM!' gilt Channa bij haar bed. 'Wordt nou wakker! Over twee uurtjes moet ik op het perron staan! Straks mis ik mijn route naar Rainfalls en dan zie ik mijn vrienden niet! Kom op nou... MAM!' Na haar nog even op en neer te schudden, lijkt Channa haar moeder te reageren. Wonderlijk. En zoals ze altijd zegt: 'Liefje, geduld is een schone zaak.'

Achterin de auto vertroetelt Channa haar kat Benz. Ze hoort haar moeder zuchtend autorijden. Drukte. Zoals gewoonlijk in Amsterdam. Gelukkig zijn ze nog net op tijd voordat Channa echt weg kan. Channa geeft haar moeder gauw een kus ter afscheid en haalt dan haar hutkoffer met alle andere benodigdheden tevoorschijn. Vrolijk rent ze op hakken weg, zwaaiend naar haar moeder. Als sneeuw voor de zon, verdwijnt Channa zodra ze tegen de muur aanholt.

De trein stond klaar en ze hadden nog zo rond tien minuten voordat die vertrok. Zo snel ze kan, brengt Channa haar spullen in de trein en ze trekt de eerste de beste coupé open. Ja, die twee jongens kwamen haar bekend voor, maar van welke afdeling schoot haar niet zo snel te binnen. 'Ehm. Haay.' glimlacht Channa breed, met blozende wangetjes, haar hutkoffer in de hand houdend. 'Hebben jullie misschien Levi ergens zien ronddolen?' probeert ze hen de vraag te stellen.

Sébastiën loopt door Amsterdam, zijn hutkoffer achter zich aan sleurend. Eenmaal bij de muur aangekomen, neemt hij zijn toverstok en laat hij zijn koffer naar binnen zweven. Zo wandelt hij door de muur het metrostation op. Hij kijkt om zich heen en ziet allemaal kleine tovenaars heen en weer rennen en kinderen die hun ouders gedag zeggen. Hij loopt door en zet zijn hutkoffer in de eerste lege coupé die hij ziet. Daar gaat hij zitten.
Aangezien hij Damion nog nergens had gezien, loopt hij de coupé weer uit en loopt door de gang. Uit verveling laat hij een eerstejaars struikelen. Plots ziet hij Channa in de opening van een coupé staan. Hij trekt haar aan haar haren naar buiten en gaat dan op haar plaats staan. "Waar is Damion?" vraagt hij dan bot aan de mensen in de coupé.

Maar nadat haar vraag werd gesteld, wordt er keihard aan haar haren getrokken, naar achteren toe. Channa botst met de achterkant van haar lichaam tegen de coupé achter haar aan en voelt de pijn die door haar lichaam giert. Ze voelt de tranen opkomen en zakt neer op de grond, haar benen naar haar toe. Channa probeert de tranen weg te knipperen om te kijken wie degene was die het geflikt had. Sébastiën. Zo berucht en een echte Slyth.
Als ze dan een andere stem hoort, kijkt ze rechts van haar. Damion, de naaste vriend van Sébastiën. Channa probeert weg te komen, maar de woorden die tegen haar gebruikt worden, laten haar zitten op de plek waar ze nog steeds is. Wat hebben die twee tegen haar? Zwijgend als het graf kijkt ze naar de grond, hopend dat die twee weggaan. Ze kon immers toch niks tegen die twee inbrengen.




'Waarom..? Waarom..?! Waarom duurt het altijd zo lang voordat we er zijn?' klaagt Damion bij zijn ouders. Damion begint in een hardere looppas het perron op te lopen. 'Omdat we weten dat je gemene streken uithaalt.' roept zijn moeder hem na. 'Als wij weer een brief krijgen van Rainfalls, waarin staat dat je je misdraagt, samen met Sébastiën, dan heb je het nog lang te verduren.'
Damion doet vol verbazing zijn mond open. 'Maar, naaah, oh mam! Dat is niet eerlijk! Kan ik het helpen?! Zij dagen het uit hoor! En dan krijg ik de schuld? Belachelijk! Volkomen belachelijk! Dien een klacht in mam. Want je weet toch dat ik een brave jongen ben? Stiekem?' probeert Damion er onder uit te komen. Damions vader is in gesprek met iemand van zijn werk, dus die luistert toch niet. Wanneer zijn moeder naar hem kijkt, ziet hij toch een glimlachje.
Damion geeft zijn moeder een knuffel en zoals verwacht, gaat zijn muts er af en wordt hij geaaid door zijn moeder, lekker door zijn haren. 'Ja mam, dankjewel. Ik ben geen klein kind meer. Ik ben immers volwassen!' Na zijn moeder nog een kus te geven, gaat hij met zijn spullen de trein in en hoort een bekende stem die naar hem zoekt. Damion doet zijn muts vlug op en kijkt door de gang. 'Hey vriend! Hier ben ik dan!' roept Damion naar zijn maatje en gaat naar hem toe om hem een vriendschapsknuffel te geven.
Al gauw ziet Damion een Hufje op de grond zitten en grijnst naar Sébastiën. 'Modderbloedje zit hier weer zielig hoor. Kom Seb, voordat ze ons nog besmet. Je weet maar nooit wat voor bacillen ze heeft.' Damion lacht even en trekt dan Sébastiën mee. 'Denk maar niet dat je van ons af komt Huffeding! je leven wordt één grote nachtmerrie!' roept hij nog door de gang, doelend op Channa.

Vio Pakktje haat met veel kleur bestickerde koffer en bracht die naar de voordeur. Ze checkte haar lijstje nog eens. Kutjes bijna haar staf en uil vergeten. Ze rende nog snel naar boven om die te halen. Buiten adem stond ze weer bij haar koffer. Ze keek nog haar kamer een keer rond. Wat zal ze haar eigen huisje missen. Maar Rainfalls was gewoon veel leuker. Ze pakte haar spullen en ging op weg naar Amsterdam.
Ze stopte haar spullen in de bagage ruimte. Alle ouders namen afscheid van hun kinderen. Dat misste ze wil. Het afscheid. Maar ze had het goed nu. Ook zonder ouders.
Ze stapte de trein in en keek om zich heen. Ze was een beetje laat dus alle coupés zaten al dicht. Ze merkte op dat er dit jaar minder Griffies waren. Dat vond ze wel jammer. Maar alsnog waren ze beter dan de Zwadderaars. Ze keek in een raam, ze zag haar spiegelbeeld en deed haar roze/paarse haar goed.
Op de grond zat een Hufje. Ze ging er naartoe en zag dat ze rode ogen had. Ze herkende haar nog niet van de vorige jaren. Er zaten ook zoveel leerlingen op school. Ze hurkte bij haar en vroeg: 'Ey, gaat eht een beetje?'.

'Wat ik allemaal gedaan heb in de vakantie? De huishoud meid. antwoord Lucas op de vraag van Jace. 'Verder niks bijzonders, zoals ieder jaar weer op vakantie geweest in Rome, mijn vader heeft daar onlangs een nieuwe villa laten bouwen.'
Plotseling komt er een blozende, leuk ogende meid binnen zetten, 'Ehm. Haay, hebben jullie misschien Levi ergens zien ronddolen?' In haar hand houd ze haar hutkoffer stevig vast en voor Jace of Lucas antwoord kan geven word ze plotseling wild achteruit getrokken. Een kerel neemt haar plaats in die bot vraagt; 'Waar is Damion?'
Lucas kijkt verontwaardigd naar Jace en peilt even of het met de meid op de grond goed gaat.
'Weetje, ondanks dat je lelijk bent, waar je overigens niks aan kan doen, ben je ook nog eens dom. Hoe zie ik eruit? Als een babysitter? Hoe moet ik het weten waar je lover rondhangt, ga een ander vervelen ofzo, of plaats een oproep in de krant.'
Hij trekt 1 wenkbrauw op en hoopt stellig dat de onbeleefde binnevaller gauw vertrekt. 'Alles ok daarachter? roept hij naar de meid die op de grond ligt, gezien de jongen de doorgang blokkeert.
''Hey vriend! Hier ben ik dan!' roept plotseling iemand. De jongen in de deuropening krijgt plotseling een knuffel van een andere kerel, Lucas draait zich om en steekt symbolisch zijn vinger achter in zijn keel en kijkt Jace aan.
'Modderbloedje zit hier weer zielig hoor. Kom Seb, voordat ze ons nog besmet. Je weet maar nooit wat voor bacillen ze heeft.' zegt de nieuwkomer.
'Ah..' dacht Lucas, 'Een modderbloedje dus, interesant!
De 2 jongens vertrekken plotseling en roepen nog, 'Denk maar niet dat je van ons af komt Huffeding! je leven wordt één grote nachtmerrie!'

Lucas zit even in een tweestrijd. De meid is een modderbloedje en zit bij Huffelpuf, ze is niet bloedwaardig maar de hoffelijke keurige kant van zijn opvoeding wint het van zijn gevoelens.
Hij staat op en rijkt zijn hand naar haar uit, 'Kom maar, het is goed.'

Een beetje verward brengt ze haar hand naar haar achterhoofd. Sébastiën heeft haar goed gegrepen bij haar haren, dat merkte ze wel. Al gauw komt er een meisje met blitsend haar op haar af en even heeft ze het gevoel dat ze aangevallen wordt, maar het meisje komt bij haar gehurkt en ze moest wel een jaar ouder zijn. 'Het.. gaat.' glimlacht Channa snel. 'Ik overleef het wel. Let maar op.' knipoogt ze en dan reikt er iemand een hand naar haar uit.
Verbaasd kijkt ze naar de hand en volgt deze met haar ogen naar een vriendelijk gezicht van de jongen die zonet in het coupé zat waar ze om Levi vroeg. Voorzichtig legt ze haar hand in de zijne en laat zich omhoog trekken. Meteen voelt ze de pijnscheut bij haar heup. 'Jauwts!' Ai, dat gaat een flinke blauwe plek worden. Glimlachend en een beetje blozend kijkt ze de jongen aan. 'Bedankt.' Oke, nu stond ze met een mond vol tanden. 'Ik denk dat ik maar een ander coupé ga zoeken. Tenzij ik Damion en Seb tegenkom, dan zal ik waarschijnlijk een sprintje moeten maken.' grinnikt ze. Had ze ook wat beweging. Kijk eens aan, positief!

Het meisje keek een beetje verschrikt maar dat verging al snel. 'Het.. gaat.' glimlacht ze. 'Ik overleef het wel. Let maar op.' knipoogt ze en dan reikt er iemand haar een hand uit.
Nou dat was ook een kort gesprek. Nu weet ze nog steeds niet wie het is. Maar het ging goed, daar gaat het. Vio ging weer verder opzoek naar een leuke coupé. Niets te vinden. Ah! een lege. Dat is ook uniek. Ze schuifte de deur open en ging zitten. Ze keek uit het raam. We waren nog niet vertrokken. Ze pakte uit haar tasje een mobiel. Echt een dreusel ding. Maar erg handig als je met dreusels wilt praten. Een van haar dreusel vrienden had haar 'gesmst'. 'Wat jmmr dat k je niet meer heb gesproken. Je bent nu zeker opweg naar je kostschool? Zie je wel weer in de vakantie! xxx Jasp.' Het is een aardige jongen. Maar dat was het ook wel. Ze stuurde nog een smsje terug en keek toen weer naar buiten.

Damion en Sebastiën kwamen eventjes langs om de boel op stelten te zetten en het leven van een of ander modderbloedje uit huffelpuf zuur te maken. Ongelofelijk hoe snel ze alle beledigingen er weer uit hadden. Hij wist wel dat modderbloedjes het niet waardig waren aangesproken te worden of zelfs maar aangestaard maar hij vond dat ze nu in een tijd waren gekomen waarin ze op zijn minst met iedereen moeten kunnen converseren zonder elkaar uit te schelden. Jace stond ook op en ging naast Lucas staan, om iedereen een beetje te kunnen overzien.
"Hmm voor laatste jaars zijn de meeste nog behoorlijk...kinds." Zei hij fronzend terwijl hij Damion en Sebastiën achterna staarde. Hij vond de twee jongens best wel aardig als ze dat wilde maar niemand verdiende hun chagerijnige buien, zelfs zijn ergste vijanden niet.
"Cameoflage spreuken helpen altijd, ik zou het proberen als ik jou was." Zei hij kalmpjes en zelfs met een kleine glimlach.



Fleur liep met haar uil onder haar arm de trein in en merkte dat het al een enorme herrie was. Terwijl ze met vrienden en familie van vrienden had staan praten was het treinstel behoorlijk volgeraakt. Ze zag Damion en Sebastiën langslopen en toen ze naar rechts keek zag ze ergens Channa, uit haar afdeling, op de grond zitten en overeind worden getrokken. Een meisje met zeer cool haar dat ze alleen van gezicht kende stond naast haar. Ze was opgewekt genoeg voor alles vandaag en liep vrolijk naar het groepje dat er een beetje ongemakkelijk stond.
"Hey, hoe was jullie zomer? Word er nog ergens gezeten behalve het gangpad?" Zei ze opgewekt.

'Ik denk dat ik maar een ander coupé ga zoeken. Tenzij ik Damion en Seb tegenkom, dan zal ik waarschijnlijk een sprintje moeten maken.' zegt Channa.
Lucas kijkt naar Jace die opmerkt dat de 2 pestkoppen nog behoorlijk kids zijn.
'Ja, je zou denken dat ze toch inmiddels wel een hoger niveau van pesterij ontdekt zouden hebben, dit is weer een beetje teleurstellend.'
Op dat moment komt Fleur eraan lopen, uit Huffelpuf.
'"Hey, hoe was jullie zomer? Word er nog ergens gezeten behalve het gangpad?"
Lucas trekt 1 wenkbrauw op, het aantal mensen dat nu met hem praat en niet van zijn afdeling komt word nu toch wel wat te groot. Met een stalen gezicht draait hij zich om en trekt de coupé deur dicht. Hij gaat weer op de bank zitten, 'Er moet een grens zijn, bepaalde dingen moet je in stand houden, vind je niet?' vraagt hij aan Jace.
Hij haalt zijn toverstaf uit broekzak en begint er mee te spelen.

Seb wil net ingaan op de woorden van Lucas als Damion opeens aankomt en begint te spreken en hem omhelst. "Hallo!" brult hij blij, terwijl hij zijn vriend kort omhelst. Hij hoort nog wat Lucas zegt, maar voor hij iets in kan brengen begint Damion tegen Channa te praten.
Séb lacht uitbundig bij de woorden van Damion. "In your face!" grijnst hij gemeen naar Channa. Voordat hij zelf nog iets kan toevoegen trekt Damion hem mee. Voordat ze een coupé in gaan, neemt Séb zijn toverstok en richt deze op Channa. Hij murmelt een toverspreuk, waardoor Channa's haren nu recht overeind staan op haar hoofd; alsof ze met haar vingers in een stopcontact gezeten heeft. Kort lacht hij haar uit, waarna hij Damion meetrekt een coupé in en op de bank gaat zitten.
"Ik haat Huffjes," lacht hij.

Channa lacht even als Jace nog een oplossing weet. 'Die zal ik dan moeten leren, want zo ver ben ik nog niet.' Als dan Fleur langskomt, glimlacht Channa naar haar, maar in no time gaat ineens de coupédeur dicht waar de jongens in zaten. Channa haalt even haar schouders op. 'Zullen wij ook maar een coupé zoeken? Ik was eigenlijk op zoek naar Levi.. Maar als hij nergens te bekennen is,.. Ach, ik zie hem op school wel.' werd haar conclusie.
'Mijn zomer was trouwens fantastisch!' glimlacht ze naar Fleur. 'En de jouwe?' Dan voelt Channa het trekken van haar haar. In een andere positie. Ze hoort wat gelach verderop en weet dat het weer een streek is. Waarom moesten ze nou juist haar hebben? Channa trekt Fleur mee in een lege coupé en kijkt vervolgens in de weerspiegeling van het ruit. Haar haren stonden recht overeind. 'Zou dit nieuwe mode zijn?' vraagt ze aan haar. Channa haalt een elastiek tevoorschijn en brengt met moeite haar haar in een staart. Vlug kijkt ze weer in de weerspiegeling en ziet dat het er nog best tof uitziet!
'Thank you very much Sébastiën.' glimlacht ze, hoewel ze haar eigen haar liever in een oude staat terug wil hebben.




Nieuwsgierig volgt Damion Sébastiën als hij een toverstok tevoorschijn haalt en op Channa richt. Damion ziet het effect en lacht keihard. 'Staat je goed Modje!' En als Sébastiën hem het coupé intrekt, lacht Damion nog even na en grijnst dan. 'Ik ook.'
Damion gaat languit zitten en kijkt naar zijn vingers. 'Goed. Wat zijn onze plannen voor dit schooljaar? Ik heb zojuist een kleine, lieve preek gekregen van mams dat als ik me niet gedraag, dat ik flink gestraft zal worden. Wat denk jij? Dat is toch niet mogelijk? Ik ben zo braaf als wat.' Damion fluit even en kijkt vervolgens om zich heen. 'Heb je dat kruid nog meegenomen?' grijnst hij naar zijn maat.

'Ik verveel me... zegt Lucas nadat hij een tijdje zwijgend met zijn toverstaf had zitten spelen. 'Ik ga eens kijken of er nog wat te beleven valt in deze trein.'
Hij staat kordaat op, opent de gesloten coupé deur en kijkt links en rechts de gang in. Er waren een paar mensen aanwezig die geamuseerd elkaar lange verhalen over de zomervakantie vertelden. '... en toen ben ik met diezelfde 3 danseressen mee naar huis gegaan, en ik hoef je niet te vertellen wat we daar gedaan hebben.' zei een puisterige 3e jaars Ravenklauwer die zijn kameraad een beuk tegen zijn schouder gaf en scheef knipoogde. Lucas rolde met zijn ogen, 'En ik ben de Minister van Toverkunst' dacht hij bij zichzelf.
Als hij een coupé voorbij loopt ziet hij in zijn ooghoeken Channa staan, ze had haar haar nogal wild zitten en om de 1 of andere manier zag het er niet eens raar uit.
Dan ziet hij plotseling Damion en Sabastiën zitten, hij schuift de coupé deur open en blijft in de opening staan, 'Jongens... eerlijk waar... wat voor ludieke plagerijtjes met dat modderbloedje moest dat voorstellen? Aan iemand zijn haren trekken was in de zandbak al niet grappig meer... kunnen jullie niet iets beters verzinnen?'

Met een lachje neemt ze voor het pand afscheid van haar ouders. Zij zouden niet door kunnen lopen, dus moesten ze hier maar gedag zeggen. 'Pas goed op jezelf, lieverd,' mompelt haar moeder, terwijl ze dus helemaal fijngeplet wordt. Erin knikt, geeft haar vader een knuffel en loopt dan door de muur. Ze is nog net op tijd voor de trein en vlug stapt ze in.
Erin wandelt door wat coupés, tot ze Violette in een coupé ziet zitten. Het meisje was een jaar ouder dan zij is, maar Erin wist dat het een Griffoendor was. Haar haren vielen in de leerlingenkamer altijd ontzettend op.
"Hay, mag ik erbij komen zitten?" vraagt ze, als ze de coupédeur geopend heeft.



Sébastiën kijkt hoofdschuddend naar Damion. "Die moeder van jou is best oké, maar soms heb ik echt zin om haar te vervloeken. Natuurlijk worden we niet gestraft, want nu kunnen we wel elke keer op tijd wegkomen," grijnst Sébastiën. De grijns verdwijnt echter snel als Damion om het kruid vraagt. Shit. Vlug pakt hij zijn hutkoffer en maakt deze open, waarna hij van alles door de coupé begint te gooien. Zijn kleren vliegen in de rondte en ook zijn schoolboeken verlaten de koffer vliegend.
"Eh! Shit!" mompelt hij, als zijn hutkoffer bijna helemaal leeg is. "Ik geloof dat ik het vergeten ben,"

Damion fronst bij de woorden van Sébastiën. 'Mijn mams vervloeken? Als je dat doet, vervloek ik jou!' grijnst Damion. 'Maar ik geef toe, soms kan ze heel overdreven reageren op onze streken, maar het is lang niet zo erg van wat Michael allemaal heeft uitgevreten. Waar of niet?'
Michael Bowet is de oudere broer van Damion. Godzijdank is die kerel van school af. Bijna altijd werd Damion de pineut als het om Michaels grappen ging. Nu kon hij laten zien dat hij niet het zielige broertje is van Michael, maar dat hij veel beter is dan zijn broer! Dat de grappen samen met Sébastiën een legende werden en dat Michael zal falen. Iedereen zou hem moeten aanbidden. Dat is dé droom die uit moét komen.
Zijn droom wordt verstoord door de vergeetachtigheid van Sébastiën. 'Wat?! Maar je zou het meenemen! Je had een hele tuin vol zei je! Waarom.. Waarom.. WAAROM?! Vergeet jij altijd de dingen die juist belangrijk zijn?!' Dit had Michael dus nooit. Altijd was hij voorbereid op de dingen die zouden komen. Zelfs al was het onverwachts. Zuchtend laat hij zijn schouders hangen en leunt hij met zijn hoofd tegen de muur aan als plotseling Lucas binnen komt vallen. 'En wat moet jij nou weer?' mompelt Damion chagrijnig. Als Lucas een kleine preek geeft, draait Damion met zijn ogen. 'Gast, wij beginnen nou eenmaal klein. Ons grote spektakel komt dit jaar nog wel. Let maar op.'
Damion grijnst naar Sébastiën. Zou hij begrijpen wat er in zijn hoofd geschrift stond? Damion hoopte van wel. 'En waarom.. WAAROM?! Bemoei jij met onze zaken? Val je op dat Modderbloedje ofzo? Je kwam wel heel beschermend over daarnet. Had ik niet van je verwacht. Weetje? Ik vind je erg tof, dat weet je. Maar als dat Hufpufgevalletje ons weer lastigvalt..' Wat eigenlijk niet waar is, maar toch vond Damion het. Ze had hun pad maar niet moeten kruisen. 'Dan zal ze het moeten voelen. En zelf jij houdt ons niet tegen.'

"Is goed. Ik blijf hier, deze coupé blijft in ons bezit." Zei hij met duiveloogjes.
Lucas ging de gang op, waarschijnlijk nog even het gedoe met Sebastién overpraten, wat een gezeik. Hij hoopte dat ze dat niet de hele tijd gingen doen want dan zou hij nog eens een kant moeten kiezen en daar had hij al helemaal geen zin in! De trein begon nu eindelijk een beetje te gaan rijden en hij stapte de coupé weer in. Al die sentimentele ouders, broertjes en zusjes die zwaaide naar hun gezinslid, het was gewoon eng. Hij was het niet gewend natuurlijk maar kom op, ze zag eruit als de brady bunch. De deur werd weer opengeschoven en hij wilde net gaan schreeuwen of ze de coupé niet eindelijk eens met rust kunnen laten toen hij zag dat het Sammy-Jo was.
"Hey, natuurlijk wat denk je?" Zei hij grinnikend. Sammy-Jo zat bij Zwadderich, in hetzelfde jaar als hij. Hij stond op om haar een beetje te assisteren met haar hutkoffer en plofte daarna weer op de bank.
"Jij mij ook natuurlijk?" Zei hij met een serieus gezicht.



De coupédeur ging dicht en met Channa ging het nu weer relatief goed. Stomme zwadderaars, nou die zwadderaars waren in ieder geval stom.
"Ja is goed, ik begin moe te worden van het staan." Zei ze theatraal met een hand tegen haar hoofd. Ze was zo vrolijk en springerig!! Dat kwam waarschijnlijk omdat iedereen er weer was, dat ze iedereen weer terugzag. De zomer was té lang geweest. Ze zei dat haar zomer geweldig was.
"De mijne ook, wel te lang. Iedereen gemist." Zei ze vrolijk. Ze werd meegesleurd naar de eerste de beste coupé. Channa's haar was nog wel een klein beetje statisch maar met een elastiekje en een paar vaardige handen zag het er best leuk uit.
"We moeten hem een bedankkaartje sturen voor de leuke nieuwe look." Zei ze opgewekt terwijl ze op de bank plofte.
"Of we vervloeken hem en daarna bedanken we hem." Voegde ze eraan toe.

'Gast, wij beginnen nou eenmaal klein. Ons grote spektakel komt dit jaar nog wel. Let maar op.' Lucas wou er net op ingaan en zeggen dat dit het laatste jaar was dat ze wat zouden kunne uithalen en dat ze het dus wel groots en Zwadderich waardig zouden moeten uitpakken, maar Damion had zijn woordenstroom weer hervat na even een blik te hebben gewisseld met Sebastiën. ''En waarom.. WAAROM?! Bemoei jij met onze zaken? Val je op dat Modderbloedje ofzo? Je kwam wel heel beschermend over daarnet. Had ik niet van je verwacht. Weetje? Ik vind je erg tof, dat weet je. Maar als dat Hufpufgevalletje ons weer lastigvalt... dan zal ze het moeten voelen. En zelf jij houdt ons niet tegen.'
Lucas kijkt verontwaardigd en trekt 1 wenkbrauw op, 'Nee tuurlijk, maar waarom zou ik jou willen tegenhouden? Het zou natuurlijk hartstikke leuk zijn om met elkaar te duelleren tot we een ons wegen, maar daar schiet jij niks mee op en ik word er alleen maar moe van... ik wil alleen maar zeggen dat herkauwde flauwe grappen niet grappig meer zijn, hé, dus steek de koppen eens bij elkaar en verzin eens wat nieuws.'
Lucas wou de coupé uitstappen maar bleef in de deuropening staan, 'Oh en Damion, suggereer alsjeblieft niet nog een keer dat ik verlang naar een modderbloedje... het zou wel eens je laatste keer kunnen zijn. Fijne rit verder!' Hij stapte de coupé uit en liep weer terug naar Jace.

Daar aangekomen zag hij dat Jace gezelschap had gekregen van Sammy-Jo.
Lucas opende de coupé deur en slaakte een kreet van schok...'Wat heb jij in hemelsnaam met je haar gedaan?'