[Fantasy RPG]: Flight To Neverland.

'Dave, ga nou!' zegt het meisje bij de deur van haar oma. 'Als oma op dit moment thuiskomt, dan word ik afgemaakt. Ik hoor nu in mijn bed te liggen namelijk.' Vera kijkt de jongen een beetje boos aan. Het is al een week geleden dat Vera samen met haar zus en tweelingbroer hier is komen logeren en ze hadden nog een week te gaan. In die tussentijd heeft ze Dave ontmoet, een hele lieve jongen. Maar volgens oma Wendy is het een lawaaischopper, die totaal geen respect voor anderen heeft. Dave woont namelijk een paar huizen verderop. Vera vindt het zelf al belachelijk wat hij zo laat bij hen op de stoep komt. Het was minstens na twaalven! Oké, Sammie en Killia zullen vast nog wel wakker zijn, maar dan nog. Vera is zo slim om Dave te vertellen dat oma Wendy uit eten is met opa Peter en dat zij het rijk voor zich alleen hadden. En ze hadden oma beloofd dat ze niemand binnen mochten laten.
Wel erg toevallig dat oma Wendy getrouwd is met een Peter en dat ze het zelf altijd over een Peter Pan heeft, die schijnt te wonen in Neverland. Maar Vera is er een beetje van bewust dat oma misschien haar man bedoeld. Ach, ze zullen het waarschijnlijk nooit weten.
'Ik ga nu. Welterusten Dave.' En ze doet de deur zachtjes dicht en hoopt dat Dave niet aan gaat bellen. Godzijdank gebeurd dat niet en loopt Vera zachtjes op haar teentjes naar boven, op weg naar de grote logeerkamer die ze moest delen. Ze ploft neer op haar bed en met haar hand zorgt ze ervoor dat haar jurk er wat netter uit ziet. 'Sorry sorry.' zegt Vera zachtjes en ze doet haar hakschoentjes uit. 'Dave kon weer eens niet luisteren.'

De volgende morgen was net zoals die daarvoor en die daarvoor. Geen ongebruikelijke gebeurtenissen en massa's miscalculaties. Vermoeid wreef Jared in zijn ogen een loze poging te doen om zichzelf wakker te maken. In de verte hoorde hij de zware stemmen van de mannen praten tegen de lichtere stemmen van de zeemeerminnen die zich vaak bij de boeg waagden om de lieden af te leiden van hun dagelijkse bezigheden. Hij maakte zich een beetje fatsoenlijk en stapte toen uit zijn vertrek om de boel weer een beetje op gang te krijgen. Daarna mengde hij zich in een gesprekje met de charmante zeemeerminnen.



Tevreden bekeek Sarah haar mooie spiegelbeeld in het deinende water. Haar blonde haren waren perfect en haar blauwe ogen schitterden vandaag weer als de zee. Met uiterst zorgzame bewegingen zwom ze sierlijk naar de piraten die wakker waren geworden. Mannen op zee en zonder vrouwelijk gezelschap waren altijd het makkelijkst om mee te praten. Wel een stuk minder gezellig als de leuke lost boys of Peter, maar altijd wel interessant. Ze zwom langs de boeg en giechelde en praatte veel terwijl ze er voor zorgde dat iedereen haar beste kanten zag.

Mokkend zit Killia al de hele avond op haar bed. Ze vindt het stom dat ze niet op de sofa mag slapen en een kamer moet delen met haar broer en zus. Het stomst van al vindt ze dat ze Lou niet mocht meenemen. Killia is dan best wel gek op haar grootouders, maar Lou niet mogen meepakken is een misdaad van het ergste soort! Niet veel later ziet ze de tweeling een voor een binnendruppelen.
"Ach, zolang ze nog niet thuis zijn is er toch niets aan de hand. En waarschijnlijk had je nog makkelijk genoeg binnengekomen als ze wel al terug waren." merkt ze op. Killia heeft het niet zo hoog op met oude mensen. Verveeld komt ze van haar bed af en gaat in het raamkozijn zitten, een been naar buiten bengelend.
"Eerst volgende keer dat iemand ons voorstelt te komen logeren, maak me af dan."

OOC: Ehhm, lame. Moet nog even inkomen met Peter.



Kreunend komt Peter overeind. Hij had ontzettend slecht geslapen. Vreemde dromen over dat hij terug was in de echte wereld en dat hij Wendy zou weerzien. Het had hem geen deugd gedaan om daarover te dromen. Peter had geen anderen nodig en al helemaal geen meisje!
Met een grote sprong gaat hij uit zijn hutje en ploft hij op de grond. Tink was nergens te bekennen. Hetzelfde gold voor de Lost Boys/Girls. Verveeld kijkt Peter dan ook om zich heen. Hij wilde iets leuks gaan doen.
Uit wanhoop loopt hij dan maar naar het strand. Heel stiekem hoopte hij op de komst van Haak, al wist hij bijna zeker dat die nog een eindje verderop moest zitten. Peter had het schip al een tijdje niet meer gezien. Verveeld kijkt hij uit over de zee. Niets te zien. Hij gooit een steentje over het water en plots duikt er een naam op in zijn hoofd. Wendy.

Ohh verdorie nog eens aan toe, die mannen waren zo saai! 's Ochtends al aan de drank en geen lolletje mee te beleven. Ze giechelde nog een beetje en zwaaide toen vrolijk naar de piraten die haar nariepen. Altijd leuk, die piraatjes. Ze was van plan geweest om haar haar te gaan doen onder het genot van een stralend zonnetje maar toen zag ze Petertje aan het strand.
"Oh hallo Peter." Zei ze liefjes giechelend en ze dreef zo ver mogelijk naar het strand af als mogelijk was. Het was nog eb dus erg ver kwam ze zoiezo niet. Ze liet zich meedrijven met de golven en nam plaats een paar meter van Peter vandaan.
"Wat ga je doen vandaag? Kom je met me mee zwemmen?" Zei ze glimlachend terwijl ze met haar haar speelde.



Hij verliet de zeemeerminnen weer om zijn ontbijt te nuttigen en kwam even later weer terug om met zijn telescoop de lucht af te zoeken naar een spoor van die Pan. Hij vond het noodzaak dat hij wraak op hem nam, voor zijn vader. Zijn laatste betrouwbare familiebron weggevaagd, en daar zou dat jochie voor boeten. Hij merkte hem op bij het strand, pratend met een van de zeemeerminnen die net nog bij de boeg had gezwommen. Nee, dat was te makkelijk. Hij zou er echt werk van gaan maken....en dat zou het waard zijn.

Dan komt Sammie binnen via het raam en Vera kijkt bezorgd naar hem. Hij zag er niet zo goed uit door al zijn verwondingen. Ze zal later wel met hem gaan praten, want hij verlaat de kamer weer even, vast om zichzelf weer wat op te knappen. Vera merkt, hoe dan ook, dat Killia er een beetje moeite mee heeft dat ze hier nu zitten. Vera zelf niet, die vindt het heerlijk om bij oma Wendy op bezoek te gaan. Steeds heeft ze weer geweldige verhalen over Peter Pan. Vera mocht dan nog wel geen klein kind meer zijn, de verhalen bleven haar fascineren. 'Ik ga je niet afmaken Kill, dat ga ik je niet aandoen. Ik denk dat ik mijn bed maar eens induik, voordat ze thuiskomen en merken dat we niet eens op bed liggen.' Vera doet dan al gauw haar zwarte jurk uit en doet haar donkerrode pyjama aan en duikt in bed. Wat is Vera toch braaf.
Ook Sammie is weer binnengekomen en ligt nu muziek te luisteren. In gedachten ziet ze Peter weer voor zich. Stom stom stom. Als hij nou echt bestond, dan had ze voor altijd bij hem willen zijn. Lekker het kwaad opzoeken. Dan liet ze elke jongen gaan. Maarja, helaas. 'Welterusten.' zegt Vera zachtjes en ze sluit haar ogen.




Jesse wordt langzaamaan wakker. Nieuwe dag, nieuwe dingen, nieuw leven. Voor altijd jong, voor altijd bestaan. Prachtig vooruitzicht. Jesse gaat uit zijn hangmat en komt gapend naar boven, richting het dek. Daar ziet hij Kapitein Jared al staan. Jesse heeft totaal geen zin in klusjes en zorgt ook dat hij voorzichtig op zijn teentjes hem voorbij gaat, zodat Jared hem niet hoeft te zien. Maar natuurlijk is Jesse weer zo geweldig slim om tegen een emmer aan te knallen die met lawaai omvalt.
Vloekend begint Jesse rondjes te draaien en omdat hij nu wel zeker weet dat Jared het door heeft, gaat Jesse naar hem toe. 'Goedemorgen kapitein. Nog plannen om ergens te varen?'

Jared leunde op het dek en keek uit over het uitzicht dat hij altijd al had gezien hier. Zee, zee en nog eens zee. Maar toch was dit altijd beter dan aan land gaan, land was zo....vast. Hij had allang gemerkt dat er iemand achter hem sloop door het zachte kraken van de planken, anders dan het normale kraken door de golven. En toen hij zich zuchtend omdraaide zag hij inderdaad dat Jesse struikelde over een emmer.
"Is er een reden waarom de mannen nog niet bezig zijn?" Zei hij chagerijnig zonder de jongen aan te kijken.
"AAN DE SLAG!" Brulde hij naar beneden en hij hoorde verscheidene mannen uit hun hangmatten vallen beneden. Toen draaide hij zich weer om en keek hij hem dit keer wel aan.
"We gaan naar de andere kant van het eiland. De route langs de meerminnenlagune." Zei hij en met een knikje gebood hij hem die boodschap door te brengen of zelf te gaan sturen. Hij hoorde de goedkeurende opmerkingen van de mannen die op gehoorsafstand stonden, piraten en zeemeerminnen ook. Die verdomde Mace kwam op het dek en hij was weer zichzelf.
"Mace.." Bromde hij begroetend. Hij had respect voor die mafkees natuurlijk, hij was hier immers langer dan hij. Maar hij was werkelijk strontvervelend als het aankwam op bevelen. Daar was hij na een tijdje al mee gestopt. Het was beter het andere te laten doen dan iemand die het toch niet deed. Hij had zat er al over na te denken hem ergens te lozen, maar hij wist niet hoe zijn vader daarover dacht.

"Wat zijn jullie toch weer lief. Slaapwel. Ik ga zien of er nog wat op tv is." repliceert Killia. Ze komt van de vensterbank af, zet het raam tegen en sleept zich dan naar de woonkamer. Veel amusement moet ze op de slaapkamer al niet meer verwachten. Dat moest ze zo ook al niet. Maar het gaat om het idee. Daarbij wil ze sommige soorten leuks gewoon niet zien van haar broer en zus. Onderuitgezakt zapt Killia wat rond. Niets op tv. Uiteindelijk laat ze fist of zen op staan. Af en toe komt er nog wel eens wat leuks op. Zoals die jongen die 10 rekkers tegen z'n gezicht moest laten snappen. Haar gedachten laat ze ondertussen de vrije loop gaan. Ze vraagt zich af waarom hun ouders hen naar hun seniele grootmoeder sturen. Wie gelooft die verhaaltjes over Peter Pan? Het rare vindt ze wel dat hun moeder Jane er wel heilig in gelooft.Die was zelfs teleurgesteld dat toen ze alle drie de 13 jaar gepasseerd waren nog geen bezoek van Pan hadden gekregen. Killia had toen eens hard gelachen toen ze het doorkreeg dat hun moeder er nog zo in geloofde. Misschien dat die twee hen even gek willen krijgen? Schouderophalend zet Killia de tv uit en neemt haar iPod om dan terug naar bed te gaan. Ze heeft er tenminste nog enkele films opstaan die de moeite waard zijn haar te amuseren. Eenmaal lekker op bed gekropen, steekt ze de oortjes in haar oren en kiest een film uit.

OOC: Ik ga niet te snel, right [a]?



Peter kijkt op als hij Sarah ziet. Er verschijnt meteen een grijns op zijn gezicht en hij springt op om vervolgens in de lucht te blijven zweven. "Hoi!" zegt hij dan ook blij. Peter is nu eenmaal blij met enig gezelschap.
"Eigenlijk was ik van plan Haak te zoeken," grijnst hij, waarna hij in kleermakerszit in de lucht gaat zitten. "Maar eerst moet ik Tink vinden," Hij zwaait even naar Sarah en zweeft dan weg, opzoek naar het elfje.

Wanneer hij Tink gevonden heeft, denkt Peter terug na. Hij wilde Wendy en Jane wel weer zien, maar hij wilde ook erg graag het gevaar opzoeken en Haak te grazen nemen. Tink lijkt zijn overpeinsingen op te merken, want ze begint rond zijn hoofd te draaien. "Hou op!" mompelt hij grijnzend. "Ik denk dat ik een idee heb om te gaan doen," Hij trekt even uitdagend zijn wenkbrauwen op en zweeft dan weer richting de zee. "We gaan oude bekenden zoeken,"

Als Peter plots verschijnt in de echte wereld, bij Wendy's huis kijkt hij even rond of niemand hem ziet. "Kom Tink, hier moet ze zijn!" Hij gaat tegen de muur staan op de begane grond en kijkt dan voorzichtig via het raam naar binnen. Hij zag nog net de deur sluiten. "Zie!" fluistert hij blij naar Tink, die even met haar hoofdje schudt. Waarschijnlijk vond ze dit een minder goed idee dan Peter zelf.
Met een kleine versnelling zweeft Peter naar het dak, richting het slaapkamerraam. Daar kijkt hij ook voorzichtig om het hoekje. Maar doordat Tink hem een duwtje geeft, valt hij bijna naar beneden. Tink ligt dubbel van het lachen en Peter kan het ook niet meer laten. Oeps, iets te veel lawaai. Peter houdt vlug zijn mond en dwingt Tink ook om stil te zijn. Snel verstopt hij zich weer om de hoek van het raam en hoopt maar dat ze hem niet gehoord hadden.

ooc: nee, helemaal niet xD En sorry, had wat te snel gelezen doordat ik moe ben. Is aangepast al hoor




Killia legt haar iPod weg en gaat dan wat in het donker naar het plafond liggen staren. De film hield haar ook al niet echt bezig. Ze weet wel wat haar bezig zou houden, maar dat heeft ze nu niet bij zich. Misschien dat ze eens kan gaan zien welke drank opa in zijn kast heeft staan, maar dat zou opvallen. Ze heeft geen zin in last. Plots hoort ze een heleboel kabaal in de kamer zelf. Killia veert geschrokken recht. De tweeling valt niet echt meer uit bed, dus is dat wel erg abnormaal. Niet echt nadenkend en met een zekere doodswens die Killia nu eenmaal altijd heeft, springt ze uit bed en op het plotse gezelschap.
"Wie ben je en wat moet je hier!" eist ze een antwoord terwijl ze bovenop het vreemde bezoek blijft zitten om hem zo tegen de grond te houden. Goed, misschien beter wel het licht aangedaan. De tweeling roepen doet ze ook niet echt. Die zullen door haar geroep wel al doorhebben dat er iets is. Of misschien ook niet. Ach, Killia geeft er niet echt om nu. Enkel ziet ze te laat dat ze op het tapijt zit. Dat is ook vreemd. Schouderophalend besluit ze dat die drank toch maar beter een goed idee is als ze dingen begint te zien, denken en horen die er niet zijn

Vera hoort de laatste woorden van haar twinbroer en zus en al gauw valt ze in slaap en ontwaakt in een vreemde droom.
Ze ziet zichzelf op de grond en de mist omhelst haar. Gauw staat Vera op en in de mist ziet ze de schaduw van Dave. Gauw loopt Vera naar hem toe, maar zodra ze hem omdraait is het Sammie. Vreemd kijkt Vera hem aan en de glimlach die hij haar geeft kan ze gewoon niet weerstaan en omhelst hem. Zodra ze zichzelf uit de greep van Sammie helpt, kijkt ze weer naar het gezicht, die totaal onbekend voor haar is. Even denkt ze wie het moet zijn, maar zegt niets. Dan hoort Vera het schreeuwen van Killia. Jeetje, het lijkt net echt. Maar wat deed zij zo dicht bij haar droom? Dan hoort Vera ook wat gerommel. Tjee, wat een droom. Net echt.
Maar dan beseft Vera dat het geen droom is, maar echt de realiteit. Geschrokken haalt ze het dekbed van zich af en ziet Killia op de vloer zitten. 'Wat is er aan de hand?' vraagt Vera droog. 'Als oma Wendy en opa Peter nu thuiskomen, hebben we een groot probleem.' zeurt Vera. 'Ik wil slapen.'




'Ik eh.. nou.' reageert Jesse op de vraag van Jared na het ongeval. Gelukkig krijgt Jesse ook antwoord. Langs de zeemeerminnen. Dat moet wel gezellig zijn. Stiekem hoopt Jesse ook op de terugkomst van Peter op Haak. Dan had Jesse weer wat te lachen. Natuurlijk niet hardop, want dat zou Jared nooit waarderen. 'Prima.' grijnst Jesse en eigenlijk zou hij graag ook weer de Lost Boys willen zien, en natuurlijk de Lost Girl.
Ook Mace komt erbij staan en Jesse voelt het gewicht aan zijn schouder. Nog even en hij zakt door zijn knieën. Jesse was immers net wakker en veel kracht op zijn benen heeft hij niet. Jesse kijkt vervolgens Mace ook irritant aan als hij weer over lolly's begint. 'Koop zelf een lolly! In de bewoonde wereld hebben ze er zat. Van mij mag je er heen om ze te kapen. Zetten we je daar ook gelijk neer.' Natuurlijk meent Jesse dit niet en geeft Mace een knipoog. 'Ik heb toevallig één in mijn broekzak.' En Jesse haalt het tevoorschijn. 'Alsjeblieft. En nou niet mekkeren.'

Peter proest het uit als hij onder het kozijn zweeft en hij iemand op het tapijt ziet springen. Tink vliegt lachend recht voor het raam, maar Peter schenkt er weinig aandacht aan. Wendy en Jane mochten best weten dat hij terug was gekomen. Dat vonden ze vast leuk! Hij vangt dus verder ook totaal geen gesprekken op die van binnen komen, omdat hij gewoonweg iets te hard lacht.
"Weet je Tink," grijnst hij dan. "Ik denk dat Jane het is afgeleerd om Lost Girl te zijn; ze valt zelfs uit haar bed," Tink ligt dubbel en Peter pakt zichzelf vast aan het kozijn, om er met zijn armen over elkaar op te leunen.
Als je niet beter zou weten, zou je denken dat hij bijna van het dak gevallen was en zich alleen daar nog aan vast kon grijpen. Tink verstopt zich achter Peters hoedje en lacht degene binnen nog steeds uit.

Vragend kijkt Vera naar Killia die nog steeds op het tapijt zit. 'Er is niema..' Maar haar reactie wordt verstoord door een keiharde lach die hier niet van binnen afkomstig is. Vera besluit uit bed te gaan en loopt richting het raam. Het zal Dave wel weer zijn die het niet kon laten om grappig te zijn. Vera klapt de ramen open en kijkt naar de grond. 'Heel grappig Dave. Ik zei dat je me moest laten slapen! Nu hoef ik je niet meer te zien!' roept Vera naar het niets, maar net dat ze weg wil gaan, ziet ze iets kleins fonkelen. Vera, zo nieuwsgierig als wat, reikt haar hoofd uit het raam om te kijken wat het is. Gelig en iets groens. En beide aan het lachen. 'Zo he. Wat een humor.' zegt Vera tegen hen. Ze is er nog steeds niet van bewust wat zij hier deden en vindt hen maar interessant. Dan ziet vera wat dat gelige moet zijn en valt bijna uit het raam van de schrik. 'Tinkelbell!' roept ze uit. Iets meer verrassend dan enthousiast.

"Ik dacht dat ik wat hoorde en dat er iemand was. Men, ik heb echt wat te drinken nodig." zegt ze, dat laatste mompelend. Nog een tikkeltje verdwaasd blijft Killia op de grond in kleermakerszit zitten. Ze moet nog even bekomen van haar waanbeelden. Het lachen buiten vangt ze wel op, maar doet ze niet echt wat mee. Tot Vera het raam opent en begint te roepen tegen iemand. Als ze Vera dan hoort roepen dat Tinklbell er is, kijkt Killia haar zus vreemd aan.
"Wat heb jij gedronken? Dat wil ik ook wel hoor. Absinth?" vraagt ze nieuwsgierig. Iets waar je elfjes van begint te zien, moet wel iets goed straf zijn. Nieuwsgierig en vol hoop kijkt ze Vera afwachtend aan.

"Oooh Peter je moet echt eens een keertje gaan zwemmen hoor, we missen je." Zei ze met een pruillipje. Maar ze was weer tevreden toen de golven wat heviger werden en ze weer kon zwemmen.
"Zeg tegen de kindjes dat ze hun zwemkleding meenemen!" Riep ze erachteraan terwijl Peter wegvloog naar de mensjes. Ze liet zich meenemen door de golven en gaf antwoord aan hun roep door te zwemmen. Het was zo fijn om zeemeermin te zijn. Alleen waren er nog geen mensen die met haar wilde praten....pfff. Soms was het ook saai.



Hij had geen idee hoe het kwam dat Mace nog helemaal goed kon functioneren, maar hij deed het in ieder geval. Jesse had godzijdank een lolly dat zou de dag ietsje dragelijker voor hem maken. Nou ja, voor vrijwel iedereen eigenlijk. Hij moest er maar eens over nadenken om die gek uit te betalen in snoep. Een beetje verstrooid greep hij met zijn hand in zijn haar terwijl hij nadacht over een geschikte klus voor Mace. Hij was een uitermate bekwame zeevaarder, dat moest hij hem wel toegeven.
"Uhm het zou fijn zijn als je de koers kon berekenen met de windrichtingen meegerekend langs de lagune." Zei hij terwijl hij de windrichting aanvoelde. Dit leek hem wel een degelijke taak voor Mace.
"Jesse, stuurman, bericht. Herinner je het nog of moeten je hersentjes nog bijkomen?" Zei hij gefrustreerd en toen begon hij met het inspecteren van de touwen.

Fronsend luistert Peter naar de woorden van het meisje. "Wat bedoelt ze?" fluistert hij naar Tink, maar die is afgeleidt doordat iemand haar naam roept. Blij dat ze eindelijk herkent zijn gaat hij met zijn gezicht voor de neus van Vera zweven.
"Jane?" mompelt hij vragend, waarna hij haar goed bestudeert. Nee, het was Jane niet. "Wendy?" Er verschijnt een vage grijns op zijn gezicht. Als dit Wendy of Jane was, waren ze wel erg veranderd. En als hij naar binnen kijkt ziet hij nog twee anderen.

Peter zweeft dan ook naar binnen en gaat in het midden van de kamer staan. Tink vliegt naast hem en kijkt de kamer rond. Ook geen Wendy of Jane. Hij rukt de slaapkamerdeur open en kijkt dan om het hoekje. Donker. "Jane!? Wendy?!" roept hij dan, door de lege gang. Maar plots slaat er een deur dicht. Waarschijnlijk de voordeur.

Vera kijkt Killia niet-begrijpend aan. 'Ik heb niks gedronken. Ik ben hartstikke nuchter.' zegt Vera tegen haar. En dan ineens ziet Vera het gezicht van een jongen vlak bij die van haar. 'Haay?' zegt Vera, niet-wetend wat ze moet zeggen. Dit moet Peter zijn, dé Peter waar oma en mama het steeds over hebben. Hij begint ook ineens naar haar moeder en oma te vragen. Dit kon niet missen! En het kleine vuurvliegje moest Tinkelbell gewoon zijn! Vera is nog nooit zo overtuigend geweest als nu.
De jongen loopt de kamer uit en vraagt nog steeds naar Jane of Wendy, tot de deur dichtvalt. Vera pakt hem bij de arm en sleept hem mee naar binnen. 'Ssst.' zegt Vera en legt een vinger op haar mond. Sammie kon nog wel eens gelijk krijgen. Fluisterend gaat Vera verder. 'Wie ben jij en wat doe je hier? Waarom vraag je in hemelsnaam naar onze moeder en oma?' vraagt Vera aan hem. Strikvraag.
Als hij dit nu goed weet te beantwoorden, dan vindt Vera dat ze verplicht is mee te gaan naar waar hij vandaan komt. Zij wil die plek ook eens zien waar haar moeder en oma het steeds over hebben. Eerst zien, dan geloven.




Dat had Mace niet hoeven doen! Een kus op zijn wang geven, please, daar hield Jesse zó niet van. Ook nieuwsgierig wat Mace nu aan Jared vraagt, wil Jesse ook eens weten waar hij aan toe is. En ja hoor, Mace wordt het vriendelijk gevraagd en bij Jesse moet Jared altijd afsnauwen. 'Ja kapitein. Orders gehoord.' Jesse neemt namelijk nu aan dat hij achter het roer moet staan.
Al een stuk opgewekter loopt Jesse naar het roer en begint er aan te draaien. Eigenlijk heeft Jesse best honger, maar hij mocht nu even niet klagen.

Killia kijkt verbaasd toe hoe een lichtje en een jongen komen binnenvliegen. Wow, heeft zij nu ook al gedronken? Nee, Killia begint zich serieus af te vragen of ze niet gezamenlijk aan afkickverschijnselen lijden.
"Ja, ma is op vakantie met pa en oma is waarschijnlijk net naar bed of ze is nu haar slaappilletje aan het nemen." vult ze haar zus aan. Nog steeds verbaasd kijkend kruipt ze wat opzij zodat Vera en de jongen niet op haar kunnen trappen en zij op de grond kan blijven. Nieuwsgierig kijkt ze naar het lichtje. Wanneer het in haar buurt komt, port ze het eens. Het geluid van zachte belletjes dat ze hoort, doet haar best wel lachen en het ding nog eens porren. Ja, Killia heeft een nieuwe hobby gevonden.





Alexis zit in een boom aan de rand van het strand wat voor zich uit te staren. Even geleden zag hij Peter en Sarah vertrekken, ieders hun eigen kant op, maar had het niet echt opgemerkt. Even schudt hij met zijn hoofd om terug met zijn voetjes op de grond te belanden. Hij neemt zijn gitaar die naast hem op de grond ligt en kruipt weer de boom in. Na de gitaar gestemd te hebben, begint hij rustig te tokkelen. Al snel zit hij weer in zijn eigen wereldje terwijl hij blijft tokkelen zonder doel.

Peter lijkt zich nogal aangevallen te voelen als ze hem de mond snoeren. Vooral Sammie kijkt hij boos aan en Tink draait zich boos van hem weg. Tsa, en gelijk had ze.
Bij de woorden van Vera verschijnt er een vage grijns op zijn gezicht. "Ik ben Peter en sinds wanneer is Jane moeder? Jane wilde onze moeder niet worden!" Dat laatste brengt hij nogal verontwaardigd uit. Peter besloot dat ook dat hij Jane zometeen wel even zou gaan zoeken. Wat was dat nou weer dan?

Bij de woorden van Killia kijkt Peter naar beneden. "Jij ben degene die uit het bed viel," brengt hij proestend uit en Tink kan terug haar lachen niet inhouden. Maar dan wordt Tink geport, wat ze niet kan waarderen. Peter merkt het en zet zijn handen in zijn zij om zich vervolgens groot te maken en voor Killia te gaan staan. "Ophouden, of ik haal de Lost Boys," Oeh, dreigement. En dat deed Peter eraan denken dat hij Haak nog moest opzoeken vandaag.

Op dat moment word Riley wakker. Ze rekt zich een paar keer goed uit, en stapt dan uit bed. Met een slaperig hoofd loopt ze wat rond, haast vallend over het vloerkleed. Ze heeft echt een lange onrustige nacht gehad, terwijl ze wat water in haar gezicht gooit om goed wakker te worden, kijkt ze ineens geschrokken op. “ik zou vandaag even bij Jesse kijken!” Snel doet ze haar haar goed, trekt ze wat andere kleren aan, en sprint als een dolle naar buiten. Door het bos, en dan een groot stuk rechtdoor naar het strand. Als ze eenmaal het strand heeft bereikt, kijkt ze onrustig om haar heen. Helaas, het schip is al vertrokken. Ze wil perse Jesse vinden, maar ze heeft geen idee waar hij zou kunnen zijn. Riley heeft geen idee wat ze nu moet doen, en Peter is ook al nergens te bekennen. Ze ploft neer in het zand, met haar handen op haar knieën, haar hoofd ondersteunend. Op dat moment ziet ze vanuit haar ooghoeken iemand haar richting oplopen. Ze draait langzaam haar hoofd, om te zien wie het is. Dan ziet ze dat het Dèvin is, en er verschijnt een lachje op haar gezicht.

Het is dus wel Peter! Vera moet bijna in tranen uitbarsten van geluk en kan het niet laten om hem een knuffel te geven. 'Dus je bestaat toch! Ik wist het, ik wist het, ik wist het!' zegt Vera overdreven blij, maar heeft door dat ze het fluisterend moest zeggen en niet hardop. Gelukkig komt niemand verder de kamer binnen, dus kon Vera hem nog uithoren ook! Over het gedoe van dat Jane geen moeder wilde worden moet Vera om lachen. Zij heeft tenslotte een tweeling en nog een kind gebaard, Vera zou niet weten waarom mams hgeen moeder wilde zijn. 'Misschien voor jullie niet.' grijnst Vera. 'Voor ons wel.'
Ver kijkt grijnzend naar Killia die een nieuw speeltje heeft gevonden. Peter daarentegen vindt het niet aardig en dan kijkt Vera naar het elfje. Het is echt een heel mooi dinkje. 'Je bent mooi.' zegt Vera dan ook hardop en gaat vervolgens op bed zitten. 'Wat brengt je hier Peter Pan?' vraagt Vera nu, heel uitdagend met zijn achternaam.




Dèvin wordt onrustig in zijn slaap en begint in zijn hangmat te wiebelen. En ja hoor, in een paar seconden ligt hij op de grond. De derde keer al deze week! Dèvin wordt dan ook al gauw wakker en aait over zijn hoofd. Die klap kwam deze keer hard aan. Dèvin wil Alexis wekken, maar die schijnt al van zijn hangmat af te zijn. Geen spoor in deze boom wijst er op dat er nog iemand anders is. Dèvin besluit er dan ook geen probleem van te maken en trekt zijn kleren aan. Op blote voeten verlaat hij de schuilplaats en hoort hij het tokkelen op een gitaar. Alexis, dat kon niet missen. Die zal al te ver heen zijn en Dèvin gaat het strand op.
Het is een vreemde dag, vraag maar niet hoe en waarom Dèvin dat vindt, want dat weet hij zelf ook niet. Eerlijk waar. Hij ziet al een klein stipje op het strand wat duidelijk Riley moest zijn. 'Riley!' gilt Dèvin dan ook overdreven. Woow, dat kwam er heel schor en nog moe uit. Dèvin rent naar haar toe, al zag het er eerder uit dat hij naar haar toe sukkelde. Hij ziet haar zitten en gaat achter haar zitten om vervolgens tegen haar aan te leunen. 'Goedemorgen. Wat brengt jou hier en waar is in hemelsnaam iedereen gebleven?' vraagt Dèvin aan Riley. Zelf had hij namlijk geen flauw idee waar iedereen is en natuurlijk gaat Dèvin er van uit dat Riley dat wel wist! Ahum.