[Fantasy RPG]: Hope.

Ze had nog maar een beetje drugs. Goed verstopt onder haar bed. Het personeel verschoont haar bed toch niet, dus dan kan ze makkelijk weer wat gebruiken. Op het moment voelde Robyn zich wel heel alleen. Haar vrienden die normaal gesproken in de kliniek zaten, konden alweer naar huis omdat ze waren afgekickt. Mooi niet dat zij naar huis gaat!
Dan zou het alleen maar een hel zijn. Geen vrijheid, constant broers die je in de gaten houden, geen leven hebben en dat wil ze nou juist! Feesten, leven en doen waar je zin in hebt! Robyn spreidt haar armen en laat zich op haar bed neervallen en zoekt naar het zakje wiet wat ze onder haar matras had verstopt. Ze haalt het groene tevoorschijn en begint breed te glimlachen. Vandaag zal ze zoeken naar meer.

Jeremy Whibley - Vampier

Met een zelfingenomen grijns wandelt Jeremy door de gangen. Hij kon sneller als hij wilde, maar aangezien daar heel moeilijk over gedaan werd -er zijn mensen hier!- moest hij normaal lopen. Niet dat hij zich daaraan ging houden als hij geen zin had, maar toch.
"Verveling; zoek een leven," grijnst hij, als hij zich met zijn bovenlichaam om de hoek van Josephs deur gooit. Hij snuift wat lucht op, maar ruikt niets menselijks. Vampier? Nijdig doet hij weer een stapje naar achteren. En hij had juist zo'n dorst.

Verlangend kijkt ze naar haar wiet en dan naar de deur, die onverwachts opengaat. Robyn schrikt niet en blijft met haar zakje wiet goed zichtbaar. Joseph staat daar en Robyn glimlacht. Joseph is maar net in de kliniek, terwijl Robyn er al heel lang in zit. 'Tuurlijk niet gekkie.' reageert Robyn rustig. 'Ik ben hier wel langer dan vandaag. Ik mag het lekker zelf weten. Hoe langer ik aan de drugs ben, hoe langer ik hier mooi kan blijven.' knipoogt ze naar hem. Al haatte ze het hier wel.
'Zeg eens, jij wil vast ook. anders was je hier niet naar binnen gegaan. Dat weet ik zeker. Tenzij je voor mij komt?' vraagt Robyn dan heel uitdagend. 'Goed.' zegt Robyn en klapt eenmaal in haar handen. 'Kopje thee halen maar? De wiet kan wel wachten.' En ze stopt het zakje wiet in haar shirtje. Ze gaat voor Joseph langs, geeft hem nog een lieve glimlach, een korte knipoog en ze loopt weer verder.

Met boeien rond zijn polsen sleurt een agent Dante de kliniek in. Met duidelijke tegenzin werkt hij zoveel mogelijk tegen, dit ten koste van zijn gekneusde linkerpols. Uiteindelijk geeft hij zijn verzet op, op bevel van zijn pols. Ergens stoppen ze waar de agent de handboeien losmaakt en hem overhandigt aan twee mensen van het verplegend personeel. Dante kijkt ze een voor een aan. Nee, hij gaat niet echt wat proberen. Hardhandig duwen ze hem zijn zak in handen.
"Ik hoop dat alles er nog in zit." merkt Dante nijdig op. Wanneer hij geen antwoord krijgt, maar in plaats daarvan mee geleid wordt, wordt Dante's humeur nog donkerder. Niets om uit te lokken of uitgelokt te worden. Gefrustreerd krabt hij aan het verband van zijn pols. Door dat even praten, is zijn lip weer pijn beginnen doen. Achja, een blauw oog, gespleten lip, gekneusde pols en ontelbaar vele kleine wondjes en blauwe plekken zijn een mooie opbrengst van dat vechtpartijtje eergisteren. Hardhandig wordt hij een kamer ingeduwd waarna de deur achter hem dichtgedaan wordt. Achzo, dus dit is zijn kamer te zien aan het bed en de kast die er staan. Dat kan nog gaan meevallen. Dante gooit zijn tas op bed en begint erin te rommelen om te zien of er iets uitgehaald is.

Meteen valt haar de leuke jongen Jeremy op. Hij is nou niet bepaald het type waar ze op viel, maar hij ziet er echt uit als een schatje. Glimlachend loopt Robyn hem voorbij. 'Ook thee?' is haar vraag aan hem. Maar dan heeft Robyn haar aandacht gevestigd op iets anders. Verderop in de gang ziet ze dat het personeel iemand een kamer induwd.
Nieuwsgierig als Robyn is, rent ze naar de deur, Jeremy en Joseph achterlatend. Voorzichtig klopt Robyn op de deur en zonder op enig antwoord te wachten, zwaait ze de deur open en gaat in de deuropening staan. 'Haay!' roept Robyn vrolijk, laten weten dat ze er is. 'Jij bent nieuw he? Wat leuk! Je mag dus ook afkicken! En wat is je verslaving?' Nope, Robyn kent geen schaamte. Ze loopt naar de jongen toe en gaat met een grijns naast hem staan. 'Zal ik helpen uitpakken?'

Dante gooit zijn kleren op bed. Verdorie, hij had het er toch ingedaan. Waar is het toch? Als er dan iemand zijn kamer binnenkomt, kijkt hij die persoon koud aan. Moet dit nu echt?
"Ga je ergens anders moeien, wicht." bijt hij haar toe. Enkel komt ze dichterbij en vraagt ze dan ook nog eens om te helpen. Dante begint serieus te twijfelen of hij haar eruit zal gooien of zacht duwen. Hij besluit te gaan voor een derde optie.
"Versta je me niet? Daar is de deur, je doet die open en langs de andere kant weer dicht. Blond zeker?" gaat hij dan maar verder. Eindelijk heeft hij het. Zijn iPod! Hij gooit de kleren weer de tas in en de tas belandt in een hoek van de kamer. Koel, maar met een niet mis te verstane blik dat hij haar hier niet wil, kijkt hij blondje aan.

OOC: Ik heb even niet de mooiste banner ever, maar dat komt omdat ik hier alleen met paint zit. LANG LEVE PAINT!



Bij Jospehs woorden komt er een klein grijsnje op zijn gezicht. "Misschien. Ik had je met alle liefde de keel doorgebeten," Hij kijkt even verlekkerd, maar Joseph gaat er vandoor. Met dorst als een gek blijft hij tegen de deurpost leunen, wanneer er plots een geur verschijnt die toch wel érg lekker ruikt. Hij doet zijn ogen even dicht en laat niets merken wanneer ze iets vraagt. "Nee, bedankt. Ik houd niet zo van thee," knipoogt hij, maar ook zij was al meteen weer verdwenen. Wat was er aan de hand met hem vandaag?
Hij had zin in een vrouw en zin in een mens. Laat dit nu net de juiste combinatie zijn geweest. Damn.

Robyn glimlacht nog steeds naar de jongen. Wat schattig hoe hij boos wordt. En dat terwijl Robyn niet eens wat verkeerd doet! Logisch, ze doet ook niks verkeerd. Bij het laatste wat hij zegt, komt er een traag reactievermogen bij Robyn opdagen.
'Ik versta je wel. Maar misschien wil ik je wel niet verstaan?' blijft ze glimlachen. 'Ja, ik ben blond. Maar niet blond qua domheid als dat het was wat je bedoelde. Ik bedoel, ik zie er dom uit. Dat weet ik. En er zijn dingen dat ik geen flauw idee heb wat er mee bedoeld wordt. Maar weet je? Schijt aan! Je gaat toch dood. En als je doodgaat, hoef je die dingen toch niet meer te weten.' zegt Robyn met pure sarcasme, naar haar nagels kijkend.
'Maar als ik niet interessant genoeg voor je ben, ga ik wel weg. We komen elkaar vast nog ergens tegen.' En zonder de jongen verder aan te kijken, loopt ze naar de deur. 'Oh.' zegt Robyn plotseling en staat even stil. 'Ik ben Robyn. Mocht je mijn naam willen onthouden. Dag.' En met die woorden loopt ze wel de kamer uit en neemt plaats op de bank in de woonkamer. Een beetje zielig gaat ze er op zitten. Puur voor de aandacht. 'Ik zal toch nooit geaccepteert worden.' mompelt ze zachtjes. Hopend dat iemand haar kon horen.

Met de hele monoloog van blondje trekt Dante een wenkbrauw op. Hij hoopt dat ze snel ophoudt. Als ze dan wat zegt over doodgaan, glimlacht hij. Daar wil hij met alle plezier voor zorgen. Als ze dan eindelijk buiten is, ploft hij opgelucht neer op bed. Hij schopt zijn schoenen uit en gaat liggen. De oortjes van zijn iPod steekt hij in. Dan gaat hij op zoek naar een leuk rocknummer om geen last te hebben van nog meer ongewild gestoor. Van zodra hij dat gevonden heeft, sluit hij zijn ogen. Genietend van de rust bedenkt hij wat hij nu gaat doen. Hier gaat hij heus niet blijven. Wel besluit hij lang genoeg te blijven tot zijn pols genezen is. Hier kan hij ook aan zijn vorm werken.

Human

In Rosie's kamer is Rosemary druk bezig met het perfect indelen van de gammele klerenkast en haar bed móét perfect worden opgemaakt. Jeetje het is hier allemaal zo vervelend, zo niet symmetrisch. Hoe leven die mensen? Ze word compleet gek van haar rokje waar een steekje los van zit en daarna volgd de gedachte met enige ironie dat de rok niet het enige is waar hier in de kliniek een steekje aan los zit. Ze zaten niet voor niets in een afkickkliniek. Op het moment boeid het haar echter niks, nu moest alles goed zijn. Ze hoopt dat ze geen rommelige...huisgenoten heeft, anders zou ze ze waarschijnlijk nog aan gaan vliegen. Ze hoord stemmen op de gang en hoort door de dunne muurtjes naast haar geluiden van mensen die er verblijven.
Nu ze er absoluut zeker van is dat er niets meer scheef staat of perfect is strijkt ze haar haar uit haar gezicht en gaat ze de gang op, de deur goed achter zich dicht gedaan. Ze loopt door de gang en na een paar deuren komt ze in de woonkamer, waar ook anderen zijn. Een rilling loopt over haar rug en ze bijt op haar lip, wat is het hier een rommel! Schilderijtjes hangen scheef en de zittingen van de bank zijn oneven!! Ze word er gewoon gek van maar nu ze onder anderen is probeert ze zich te beheersen. Het lukt echter voor geen meter en ze begint gelijk al alles recht te zetten. Ze word uit haar halve manie gehaald door een meisje achter haar die zegt dat ze nooit zal worden geaccepteerd, zuchtend. Ze snapped uit haar frenzy en gaat op de bank zitten. Ze denkt er even over na en schud dan haar hoofd.
"Iedereen is hier eigenlijk hetzelfde. Allemaal problemen, allemaal verknipt, allemaal in dit...huis." Zegt ze terwijl ze met opgetrokken wenkbrauwen om zich heen kijkt. Het is maar wat je een huis noemt, alles is onsymmetrisch! In werkelijkheid was het keurig maarja...Ze wend haar blik weer tot het meisje, glimlacht vrolijk en haar ogen lichten op.

Voordat het meisje iets terug kan zeggen ploft er een jongen tussen hen in, a very gorgeous one at that. Hij molde wel weer de bank, nou! Ze houd zich nu een beetje in want ze heeft al genoeg mensen die zeggen dat ze gestoord is, ze wilt er niet nóg meer. Blijkbaar heet het meisje naast haar Robyn en even later realiseert ze zich dat de jongen iets aan haar gevraagd had.
"Rosemary, maar Rosie is okay." Zegt ze aarzelend glimlachend. Rosie was eraan gewend dat mensen haar alleen aanspraken als ze iets snerends wilde zeggen of dat ze dachten dat ze gek was, maar deze mensen kenden haar nog niet. Laat het alsjeblieft nog even duren voordat dat gaat gebeuren.

Als er dan plotseling een meisje bij haar komt zitten, glimlacht Robyn. Gelukkig maar! Ze was dus niet als enige meisje in deze kliniek! En ze had haar nog gehoord ook! Geweldig! Nu Robyn naar haar kijkt, worden haar ogen groot. Wauw, wat is zij knap. Halfluisterend, staart Robyn haar aan, maar deze wordt gauw verstoort door Joseph doordat hij tussen hen in gaat zitten.
Waarom nou? Ze had bijna een boeiend gesprek met het meisje. 'Haay schat.' glimlacht Robyn als Joseph haar naam zegt. Wanneer het meisje haar naam zegt, kijkt Robyn haar nog eens aan. Een mooie naam bij een mooi meisje. 'Rosemary vind ik stiekem toch mooier klinken.' knipoogt Robyn. 'Zeg eens lieverd, waar blijven de anderen?' vraagt Robyn dan aan Joseph. Maar dan ziet Robyn in één van haar ooghoeken Jeremy nog staan, ene heel eind verderop. 'Zeker weten dat je geen thee wilt?' roept ze vrolijk naar Jer.

Jessica zit op haar kamer. Ze is net aangekomen, vanwegen bloedverslaving. Wanneer zou ze weer kunnen jagen? Ze verlangt er heel erg naar. Er komt een geur haar kamer binnen. Meteen trekt ze haar neus op. Mensen? Hier? Ze had gedacht dat het alleen met soortgenoten van haar zaten. Maar mensen? Dat stond niet in het foldertje dat in de auto aan haar was gegeven. Jessica was liever gaan rennen, dan kon ze nog even snel een beetje bloed naar binnen werken. Maar wat was die andere, viezere geur. Wat was dat? Ze kreeg een drang om naar de mens te rennen. Maar dat kon niet. Er zaten overal vampiers om haar tegen te houden. Ze was dan wel snel voor mensen maar voor andere vamiers was ze net een slak... 'Ik moet iets drinken...' denkt Jessica. 'Ik moet NU iets drinken...' Op dat moment komt er iemand de deur om met een beker bloed. Jessica's ogen worden nog zwarter dan ze al waren. 'Wat is dat?' sist ze als ze eraan ruikt.

Dante bestudeerd zichzelf in de spiegel. Hij trekt de pleister van zijn voorhoofd. Nieuwsgierig bekijkt hij het wondje. Doordat het korstje opgedroogd zat in de pleister is het wondje weer beginnen bloeden. Gelukkig loopt het er niet uit. Dante veegt het weg en trekt zich er verder niets van aan. Hij besluit het hier eens te gaan verkennen, kwestie van weten waarlangs hij wegkan van zodra zijn pols genezen is. Met zijn iPod lekker luid zodat hij geen irritante blondjes kan horen gaat hij zijn kamer uit. Op het eerste zicht enkel wit, gangen en idioten. Na enkele vele gangen komt hij terecht in een grote hal. Schouderophalend gaat hij terug aangezien het een doodlopend stuk is.

Ois werd het gebouw ingesleept. 'Godver laat me nou eens een keer los!', schreeuwde ze kei hard door de gang. Iedereen had het kunnen horen. Ze was het er helemaal niet mee eens dat ze hier naartoe moest. Ze kon het toch gemakkelijk zelf af op straat. Ze had daar genoeg kontakten. Ze kon overleven. En dan kwamen die stomme buurt bewoners haar aanklagen. Ze hadden ook mogen zeggen dat ze haar te luidruchtig vonden hoor, dan had ze zich wel aan gepast. Maar nog het stomst was dat ze haar biertje hadden afgepakt. Ze miste het nu al, de drank.
De politie laatte haar los. 'Nou popo, dat hadden jullie wel ff eerder mogen doen'. En ze trok haar arm los. Haar armen deden pijn van de grepen van de politiemannen.
Ze stond in een kamer, die waarschijnlijk van haar werd, was. Ja nu was. Ze draaide zich om naar de popo. 'Nou jullie mogen nu best wel weg gaan', snauwede ze naar hen. Na wat gemompel gingen ze weg. 'Hea, hea, eindelijk'. En ze ging zitten op haar bed.

Jeremy blijft nog even de geuren van mensenbloed opschuiven, als hij Robyn weer hoort. "Goedgoed," lacht hij, terwijl hij naar haar toe wandelt en achter de bank blijft staan. [b]"Doe mij maar een kop thee," Hij hoort Josephs laatste woorden nog en schudt zijn hoofd. Hij gaat achter hem staan en buigt zijn hoofd naar voren, met zijn mond vlakbij zijn oor. "Niet te snel willen hè," fluistert hij met een grijnsje, waarna hij naast Robyn op de armleuning gaat zitten.
"Waar is de thee? Of moet ik die zelf nog gaan zetten ook?" grinnikt hij, waarna hij zijn arm op de rugleuning achter Robyn legt. Dat Rose er ook zit, merkt hij niet eens op.

Robyn kijkt uitdagend naar Joseph als deze haar een vraag stelt. 'Had je plannen dan?' vraagt ze met een knipoog. Jeremy, die er ook bij is gekomen, komt op de armleuning naast haar zitten. Glimlachend kijkt Robyn hem aan. 'Natuurlijk! Ik had toch gevraagd of je thee wilde? Niet dat ik het ging zetten. Tenzij... je wilt dat ik dat doe. Maar dan moet je me wel helpen.' En met de laatste woorden streelt ze met haar vingers de kin van Jeremy.
'Er zijn vast meer mensen die thee willen! En wie wil er geen thee à la Jer? Rosemary, wil je ook thee? Jawel toch? Je moet goed drinken is mij altijd gezegd.' Vrolijk staat Robyn op en pakt de handen van Jeremy, door hem te helpen op te staan. 'Kom schat, wij gaan.'

Eindelijk mocht ze uit haar kamer. Ze had zich dood verveelt. Kijk als ze nou nogsteeds op straat was had ze zich nooit hoeven vervelen. Ze keek nog even in de spiegel. Haar haar gaf nogsteeds een rode gloed. Ze glimlachte, wat houd ze van anders zijn. Ze pakte haar zonnebril van haar kastje en zette die op. Ze liep door de deur. Ze vroeg zich af wat ze zou gaan doen. Eerst naar de kantine. Opzoek naar wat drank. Ze werd helemaal gek van binnen. Ze miste haar drank nu al.
Bij de kantine aan gekomen zag ze dat het nog best wel vol zat. Maar ze zag niemand die er zo appart uitzag als haar.
Ze ging aan een leeg tafeltje zitten een keek om zich heen. Er waren wel een boel verschillende mensen. Maar dat boeide haar niet veel. Ze deed haat flesje cola open die ze net had gekregen van de juffrouw achter de bar. Wat is nou een bar zonder drank snuifte ze. En ze dronk haar cola.

Jeremy grijnst als Robyn met haar vingers onder zijn kin gaat. Hij snuift haar geur even op en kijkt vanuit zijn ooghoeken naar Joseph, terwijl hij zich door Robyn omhoog laat helpen. Hij buigt zich nog heel even voorover naar Joseph. "Zo doe je dat," fluistert hij vol vermaak, waarna hij zijn arm om Robyns schouder slaat en met haar de keuken in loopt. Hij neemt de waterkoker en vult deze met water, waarna hij hem aanzet. En toen was het wachten geblazen. Nonchalant leunt hij tegen het aanrecht, terwijl hij Robyn recht aankijkt.
"Nog zin in iets anders dan thee?" glimlacht hij op z'n allerliefst.