[Fantasy RPG]: Flight To Neverland.

OOC: Vera komt echt nog...



Een klap! Zomaar! Zonder enkele reden! Halloohoo, hij heeft haar gered hoor! Niet andersom! Een tikkeltje teleurgesteld kijkt Davy naar het zand. Davy heeft moeite met het sorry zeggen, maar als hij ook nog eens de haren van Jessy recht in zijn gezicht krijgt, knippert Davy met zijn ogen. En wat was daar nu goed voor?
Je zou eerder zeggen waarom zij hem niet bedankt! Hij deed zijn best ook alleen maar hoor en kom op, Jessy wilde naar de zeemeerminnen, hij niet! Maar als Jessy hem omhelst, verschijnt ertoch een glimlachje op zijn gezicht. Dit is zijn momentje! Waar hij even van genieten mocht. Hmmm. Davy hoort amper wat Jessy zegt en voelt dat hij zweeft. Die stem, de tastbaarheid, helemaal Jessy, eindelijk heeft hij haar!
Dan wordt hij bij zijn voet de zee ingesleurd. Geschokt kijkt hij achter zich en ziet enkele zeemeerminnen. Dit had hij kunnen verwachten. Nu is het Jessy's beurtom hemte redden. 'Helluuuup!' schreeuwt hij.

Jessy omhelst Davy nog vurig, waarna hij plots uit haar armen gerukt wordt. Wat was dat nu weer dan? Ze kijkt naar Davy, die steeds een stukje verder het meer in gaat. Wanneer hij begint te schreeuwen kijkt ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Waar ga je heen?" murmelt ze, waarna ze met beide handen Davy's hand vastneemt. Hij leek zwaarder..doordat er waarschijnlijk zeemeerminnen aan zijn voeten hingen. Met een strenge blik zet Jessy haar handen in haar zij om de zeemeerminnen aan te kijken. "Laat hem los!" zegt ze nijdig, waarna ze een steentje pakt en die naar het hoofd van een zeemeermin wil gooien. Helaas kan ze niet richten en komt deze tegen Davy's arm. "Oeps,"
Ze pakt Davy's handen weer en begint te trekken als een gek. "Help nou Davy,"

Vera heeft geen keus. Dat is duidelijk. Vera draait zich half om naar Gabriël en ziet een wazige blik in zijn ogen die ze nog niet kende. Of het was héél goed, of het was heel slecht. Het niet wetend, wordt ze weer meegesleurd Gabriëls kamer in. Dit keer zonder protest. Als ze niet ging zeggen dat ze de rommel op zou ruimen, zal Gabriël het vast snel vergeten. Want ja, jongens zijn nou niet bepaald een ster in het onthouden van dingen.
Zonder iets te zeggen, slaat Vera haar armen over elkaar heen en kijkt Gabriël aan. Niet met een onweerhoofd, maar gewoon normaal.

Dan gaat het allemaal ineens heel snel. Een opklapbed, verschrikkelijk oud en het ziet er ook niet uit. Je mocht blij zijn dat je er niet door heen zal zakken, anders had je nog een erger probleem. Vera had al in de gaten dat het bed voor haar bedoeld was en Vera begint ineens te gapen. ze was echt heel moe. 'Ik.. in.. dat bed?' vraagt ze dan met een vies gezicht aan Gabriël. Naja, beter iets dan niets.
Dan gelooft Vera haar oren niet. Hoorde ze dat nou duidelijk? Zei Gabriël nou echt dat hij in zijn bed mocht slapen? Een klein glimlachje komt tevoorschijn. Had hij toch nog respect voor vrouwen. 'Bedankt.' zegt ze dan ook met tegenzin.
Als Gabriël dan een pyjama richting haar kant gooit, kijkt ze ernaar. 'Oh nee, hoeft niet, ik slaap wel in mijn eigen sloffie.' grijnst ze naar hem, zodra ze zijn kant opkijkt. Dan moet Vera ineens slikken. Oke, zo'n goddelijk lichaam maakt ze nou ook niet bepaald één, twee, drie mee. 'Ik.. eh.. ga slapen.' bloost ze lichtjes en wil in bed stappen als plots Gabriël ingeklapt wordt met het bed.
Vera moet even lachen en helpt Gabriël er dan uit. 'Dat was.. nou niet bepaald.. handig?' glimlacht ze naar hem op een vriendelijke manier. Zo, dit was eens iemand anders kennen!




Davy blijft Jessy vasthouden als Jessy ineens een steen pakt om die naar de zeemeerminnen te gooien. Davy steekt vlug zijn duimen op, maar beseft dan dat hij nog meer het water ingesleurd wordt en de steen raakt hem. 'Dat is ook niet aardig.' reageert Davy er droog op, maar een zeemeermin begint erdoorheen te schreeuwen. 'Oh, gaan we met stenen gooien? Moet je ook het water in schatje?'
Hmmm, zoete stem van die zeemeermin. Gemeen maar zoet. Davy doet eventjes zijn ogen open en ziet dan dat Jessy natgespetterd wordt. 'Jessy! Help me dan!' Maar de zeemeermin snoert zijn mond door hem te kussen, en Davy begint met met zijn armen te zwaaien en te spetteren. Waarom nou hij?

Jessy kijkt zielig naar de zeemeermin als deze tegen haar begint te schreeuwen. Ze had niets fout gedaan. Zij ontvoerden Davy, Jessy niet! Ze trekt dan ook een zuur gezicht als ze ondergespetterd wordt. Nouja! Wanneer Davy dan ook nog eens gestikt wordt, pakt ze een hand vol stenen en richt dan goed. Vol op het hoofd van de zeemeermin. Die laat Davy dan ook meteen los en schreeuwt haar meteen weer de huid vol.
"Davy!" roept Jessy in paniek, terwijl ze haar handen uitsteekt en hem wil vastgrijpen. In plaats daarvan trekt de zeemeermin haar ook in het water. Meteen klemt ze zich met handen en voeten vast aan Davy. "Zullen we terug?"

Ja! Ja! Ja! Jessy is een heldin! Hij zal haar kussen omdat zij hem in leven houdt! Zo snel hij kan probeert Davy te zwemmen richting Jessy, maar als deze ook in het water terecht komt, komen ze evenver. Oeh, nu wil Jessy ineens wel terug gaan. Zie je?! Davy had het gezegd, en Jessy wilde niet luisteren. Davy is de reddende actie van Jessy alweer vergeten en geniet nu van het moment dat zij hem vasthoudt.
Dat mocht ze wel altijd bij hem doen. Héérlijk voelt dat. 'Ja, ik wil wel terug. Maar misschien is het eerst een plan om hier onder uit te komen? Ik heb namelijk een idee.' En Davy wiebelt met zijn wenkbrauwen. 'Helpt dit?' glimlacht hij en kust haar op de mond. Op dat moment krijgt hij een klap van achteren op zijn gezicht. Ja, dat was een beledigende zeemeermin. 'Heb ik je weer gered.' glimlacht Davy naar Jessy.

Jessy zucht opgelucht als Davy ook naar huis wil, maar zodra hij zegt dat hij een idee heeft, trekt ze een wenkbrauw op. Wanneer hij zijn lippen op de hare drukt raakt ze in paniek. Hij wilde haar vermoorden, net als dat de zeemeerminnen hem wilden vermoorden. Als hij haar loslaat, grijpt ze met haar handen zijn haar en drukt ze hem onder water. Ze krijst en gilt en gebruikt al haar kracht om Davy onder water te houden. Pas na een halve minuut bedenkt ze wat er precies gebeurd was. En ze beseft zich dat het niet eens zo slecht aanvoelde. Voorzichtig trekt ze Davy aan zijn haren weer naar boven. "Wat deed je nou?"

Vera knikt glimlachend als ze toch een verstaanbaar bedankje hoort. 'Niks te danken.' Maar als Gabriël met zijn voet in het glas trapt, trekt Vera een pijnlijk gezicht. 'Ik.. ja.. Sorry!' begint Vera lichtjes in paniek te raken. 'Verroer je niet. Ik ga iemand zoeken!' En Vera rent de kamer uit en zoekt dezelfde jongen die haar ook heeft gehecht.
Al gauw vind ze die en sleept hem mee naar Gabriël. 'Hij is gewond. Mijn schuld. Zorg alsjeblieft dat het goed komt. Zonder Haak geen Peter Pan.' murmelt Vera maar wat.




Dan weet Davy nog maar net adem te happen als hij een kopje onder gaat in het water. Hij snapte het niet. Het was toch goed bedoeld? Of ging het iets te snel? Het kon niet anders, dat moest het zijn. Jessy was er nog niet klaar voor en Davy wilde te snel. En dat werkt niet. Davy probeert boven te komen, maar het lukt niet.
Seconden tikken voorbij en Davy begint zijn bewustzijn te verliezen als hij toch nog naar boven gebracht wordt. Bij de vraag denkt Davy even niet na. Eerst uit het water. Davy haalt zichzelf uit het water en trekt dan Jessy omhoog. Bij het zien in haar ogen, glimlacht Davy. 'Eh sorry. Ik liet me gaan. Ik wilde je beschermen.. enzo.'

OOC ; sorry dat'k lang niet gepost heb. door omstandigheden had ik er geen zin in, en stond mijn hoofd er niet naar.




Riley voelt Dèvin's hand bij haar kin. Ze wil haar hoofd stug stilhouden, ze durft hem niet aan te kijken. Als hij haar wat toezegt, draait haar hoofd vrijwillig zijn kant op. Ze knuffelt hem terug, maar nog steeds zegt ze niks. Als ze ineens zijn lippen op de hare voelt, sluit ze automatisch haar ogen. Haar knieën beginnen te knikken, was dit echt? Als Dèvin zijn verontschuldigingen aanbied trekt ze éen wenkbrauw omhoog. 'Doe niet zo stom' knipoogt ze, en ze geeft nu hém een kus.

Wanneer Jessy uit het water getrokken wordt, blijft ze liggen op de ondergrond. "Je beschermde niet," murmelt ze, waarna ze omhoog kijkt naar Davy. Ze trekt zichzelf omhoog aan zijn knieeën en gaat tegenover hem zitten. Ze glimlacht even en richt dan haar blik op het water. "Ik vind ze niet zo aardig," Ze hangt met haar rug tegen Davy's knieeën en blijft naar het water staren. "Wees maar blij dat ik je gered heb," Ze grijnst even en gooit haar hoofd naar achteren, om zo Davy omgekeerd aan te kunnen kijken.

Bij het wegkijken, blijft hij even stil. Maar als Riley de verlossende zin zegt, kijkt Dèvin naar haar en moet hij een beetje glimlachen. Hij weet niet wat hij moet zeggen. Alle gevoelens mengen een beetje en hij weet totaal niet wat hij nu moet doen. Maar Riley weet dat wel. Ze geeft hem een zoen terug.
Na de lange kus opent Dèvin voorzichtig zijn ogen. 'Oke, dus we voelen wat voor elkaar?' vraagt Dèvin, nog steeds voorzichtig. 'Nouja, beter mij dan een piraat, toch?' probeert Dèvin grappig over te komen, niet-wetend wat er gaande is tussen Riley en Jesse. 'Weetje?' zegt Dèvin nog en hij kijkt recht in de ogen van Riley. Heel mooi blauw. Blauwe ogen waar hij op valt. 'Je gaat nu heel moeilijk van me afkomen. Erger dan Davy.'




Vera zit in een stoel een beetje het kamertje te bekijken. De verpleegkundige heeft Gabriël goed weten te behandelen en nadat hij weer wegging, heeft één van Gabriëls onderdanen de troep opgeruimd die zij gemaakt had. Echt niet dat zij het ging opruimen, straks haalde ze haar eigen handen open.
Wanneer Gabriël weer reageert, grinnikt Vera. 'Ja, goed he?' liegt ze en blijft in de stoel zitten. Gabriël valt in slaap en zelf leunt ze wat naar achteren. Ze merkte dat ze wel erg moe was en ze sluit haar ogen. In no time valt zij ook in slaap.




Davy kan niet geloven wat hij hoort. Wat nou? Hij beschermde haar juist wel! En met zijn leven! Kon hij er wat aan doen dat hij het water ingesleurd werd door de zeemeerminnen? Het was immers ook haar schuld dat hij haar juist moest beschermen! Zij wilde naar deze krengen. En dus ziet ze hier het resultaat. Davy blijft op zijn hurken zitten en kijkt Jessy grijnzend aan.
'Ik red me altijd wel.' knipoogt hij naar haar. 'Jij, als nog niet ervaren Lost Girl, zou dat moeten weten. En je zou moeten weten dat ik jou gered heb, omdat ik jou beschermde. Ja Jessy, ik weet hoe graag je me wilt redden, maar hier kun je niet omheen draaien. Ik heb jou gered. Jij niet mij.'
Glimlachend en tevreden staat Davy op. 'Zullen we teruggaan? Of.. Zullen we Haakje pesten?' En Davy wijst naar het schip wat hun kant op komt varen. Davy hoort de zeemeerminnen gillen. Oh, hij hield van dat geluid. Nu kan davy weer de stoere held uithangen. Met zijn.. ahum.. spierballen.

'Nee, ik voel niks voor je..' zegt ze serieus, en ze geeft hem een stop tegen zijn bovenarm. 'Natuurlijk wel sul! Waarom geef ik je anders een kus!' lacht ze naar hem. Als ze het woord piraat hoort voelt ze zich wel even flink lullig. Ze was Jesse helemaal vergeten, maar ja, dat is zijn schuld niet de hare. Ze voelt dat ze wat sip kijkt, en zet meteen een lach op haar gezicht, hopend dat Dèvin het niet opviel. 'Ah nee, en ik vind Davy al zo vervelend, dus nu krijg ik het al helemaal zuur' knipoogt ze naar hem, en onbewust pakt ze zijn hand vast. 'Over die boom aap gesproken, waar is -ie? en ze kijkt wat rond.

Dèvin kijkt naar Riley die ineens een heel ander gezicht trekt wat hij niet kent. Ze leek wel verdrietig. Misschien zat ze ergens mee? Als Riley hem aankijkt, ziet hij weer dat ze lacht en Dèvin besluit er niet op in te gaan. Dat komt later nog wel. Dan zal hij het haar vragen. Nu heeft hij een gelukkig momentje.
Grijnzend kijkt Dèvin haar aan als ze hem begint te plagen. 'Hé balen.' zegt hij op een flauwe toon. 'Nu kun je al helemaal niet meer zonder mij. Want weetje? Jij gaat heel moeilijk van mij afkomen. Ik zal je beschermen wanneer dan ook, zelfs al slaap ik te kort. Jou mag niets overkomen.' Maar als Riley over een boomaap begint, begint Dèvin te fronzen. 'Boomaap? Oke, je mag me ook wel op een andere manier beledigen hoor. Zoals het diertje wat ik vroeger was.' En Dèvin begint een beetje heen en weer te wiebelen. 'Wat bedoel je nou eigenlijk?'




Vera hoort een warm geluid. Het kwam er dan niet zo aardig uit voor haar gevoel, maar het deed haar ogen wel een paar keer knipperen. 'Hmmmm?' is haar eerste reactie. 'Waar is oma Wendy?' murmelt ze nog wat. 'Ik ben nog moe. Laat me slapen. Sammie... Ophouden. Ga naar je eigen vrienden. Ik wil slapen.' En Vera sluit weer haar ogen, dit keer wat vaster en ze trekt haar benen naar zich toe. 'Moe.' fluistert ze nog.

Vera schrikt wakker als ze de schreeuw hoort in haar oor. Damn! Ze had wel doof kunnen zijn. De plopgeluidjes die hij maakte, leken net op de bellenblaasbellen die uiteen spatten. Geschrokken kijkt Vera Gabriël ook aan als deze wel heel dichtbij haar zit. Hemels, waar is ze? Oja. Neverland. Met Peter en Tinkerbell. En Gabriël Hook. 'Hoi?' is haar eerste reactie. Vera zwoor dat ze het droomde, of is het nou wel echt? Een beetje verward staat ze op.
'Ja... Een bad.' reageert ze traag. 'Welke kant op?' Daar was Vera echt aan toe. Een bad. Ze had het gevoel alsof ze naar modder stonk. Dan was een bad toch wel perfect. Zelfs al was die van Haak.

Nog een beetje slaperig luistert Vera naar het gepraat van Gabriël. Dat hij zijn eigen badeendje pakt, valt haar niet op, omdat ze even moet gapen. 'Dankjewel lieve Gabriël.' probeert Vera een glimlach en knikt dan. 'Mag ik dan nu alleen zijn met jouw bad? Mijn lichaam blijft privé, zie je.'
Vera glimlacht nog even en zorgt er dan voor dat Gabriël niet meer in de kleine badkamer is. Voordat Vera weer terug gaat om een bad te nemen, kijkt ze Gabriël nog aan. Ze geeft hem een kus op de wang. 'Bedankt. Bedankt voor alles.' zegt ze zachtjes en loopt daan weer terug. De deur achter haar dicht. Daarna trekt ze al haar kleren uit. Nouja, niet haar kleren, maar waarschijnlijk die van Dèvin en ze laat zich zakken in het warme bad. Ze pakt wat sop en al het schuim omringt haar. 'Hmmm.'

Druipend van het water en onder het zeewier en allerlei ondefinieerbare substanties klom Jared aan boord van het schip. Eindelijk, Ein-de-lijk was hij er weer! Na dagenlang zwemmen, rennen, lopen, kruipen en af en toe zelfs zinken was hij weer op het schip en wat hij nu het meest nodig was: was rust! Zonder op ook maar iemand te letten stampte hij naar binnen, naar zijn kamer. Hij ving een glimp op van Gabriël die voor de badkamerdeur stond. Nou hij mocht eerst!
"Man Gabe ooit gehoord van een schip omkeren? Ik heb me de kolere gezwommen! Waarschijnlijk had ik teveel op want midden in de nacht begon te slaapwandelen en ik flikker zomaar achterover. Spoelde ik nota bene aan de bij de zeemeerminnenlagune, heel gezellige tijd gehad maar goed. Ik helemaal terugzwemmen en ik ben godverdomme hondsmoe." Zei hij terwijl hij zijn natte kleding uittroken in een emmer gooide. Hij graaide een handdoek van zijn stoel en liep toen de gang weer op.
"Hoe erg je ook moet pissen Gabe ik heb voorrang." Zei hij droogjes en hij ging de badkamer binnen. Hij deed de deur op slot, slaakte een kreet van verbazing en schrok zich verdomme rot toen er iemand in bad bleek te zitten en hij daar alleen maar in zijn ondergoed stond met een handdoek over zijn schouder.
"Wie ben jíj nou weer?" riep hij vol verbazing.

Vera hoort ineens een andere stem tegen Gabriël praten. Wie zou dat nou weer kunnen zijn? Nog halfmoe blijft ze rustig in bad liggen, maar zodra de deur van de badkamer opengaat, en ze ziet totaal iemand anders, slaakt ze een gil en weet ze niet hoe snel ze haar lichaam bedekken moet, hoewel haar lichaam al om het sop zit.
Gelukkig komt meteen Gabriël er aan, hoewel het voor Vera ook erg ongemakkelijk is. Twee mannen en één naakte vrouw in één badkamer... Snel grist Vera een handdoek in handbereik en wikkelt die, zodra Gabriël de man uit de badkamer werkt, om haar lichaam. 'Nee laat maar Gab.' zegt Vera snel. 'Ik ben al klaar.' En zonder beiden aan te kijken laat ze zich neerploffen op een stoeltje.

Snel werd Jared de badkamer uitgewerkt en natuurlijk had hij zijn eigen badkamer moeten gebruiken. Hij was écht niet helemaal helder, dat bleek wel. Als zijn broertje hem zelfs nog moest wijzen wat hij moest doen. Teveel rum...teveel water, jak. Het bleek een vrouw te zijn, wat hem behoorlijk verbaasde. Gabe was niet de persoon om een vrouw naar 't schip mee te brengen om die vervolgens in bad te stoppen?
"Juist..." Zei hij droogjes terwijl hij naar het eind van de gang keek naar de deur van zíjn badkamer. De onbekende vrouw zat met slechts een handdoek om haar lichaam in Gabe's stoeltje, Hmm leuk gezicht. Hij scheurde zijn blik los van de benen van de lieftallige dame en keek toen naar 't gezicht van z'n broertje.
"Sorry, ik ben helderder als ik wat gezoo...gegeten heb." Zei hij. Hij draaide zich om en liep naar zijn badkamer, de goede dit keer. Hij wierp nog een blik op de mooie dame, schudde toen met zijn ogen rollend zijn hoofd en ging toen in bad.

Riley begint te blozen. 'das lief' zegt ze zachtjes. Ze snapt wel dat alles nu heel anders voor hun gaat worden. Als ze ruzie zullen krijgen, is ook hun hechte vriendschap weg. Daar denkt ze niet aan, wil ze ook niet. 'Nee, voor jou weet ik nog geen betere belediging, maar ik had het dus over Davy, waar is hij?' gaat ze verder. Ze kijkt wat rond, maar geen spoor van Davy. 'En nu?' vraagt ze uit het niets.