[Fantasy RPG]: Flight To Neverland.

'Tuurlijk vond ik het leuk! Jij niet dan?' glimlacht ze. Bij Dèvin's vraag knikt ze hevig. Als hij haar zijn hand toereikt, ziet ze dat Dèvin zijn hand terugneemt. Ze grinnikt. 'Wat deed jij nou?' Als hij voor de tweede keer zijn hand toereikt pakt ze hem snel, voordat 'ie weer weggaat. 'Ik ben het maar hoor' knipoogt ze. Ze heeft zijn hand vast, en kijkt hem in de ogen aan. Onbewust verschijnt er een glimlachje. 'Kom' zegt ze zachtjes. Samen lopen ze naar het strand, de hele weg stilte. 'Normaal ben je nooit zo stil, wat is er?' en ze aait lief door zijn haar.

Met een gaap rekt Peter zich uit en zet zijn hoedje weer recht op zijn hoofd. Hij kijkt even naar beneden en ziet dat het grootste deel al wakker is. De helft was ook al verdwenen. Hij laat zich zakken en zet zichzelf op de grond. Hij schudt Alexis uit zijn hangmat en kijkt hem vanuit de hoogte aan. "Waar is iedereen?" vraagt hij hem.
Peter draait meteen zijn hoofd als hij een gil hoort. Hij stijgt op en vliegt vlug de kant van het geluid op. Onderweg zag hij Jessy rennen en hij zet zich voor Davy neer, terwijl hij zijn zwaard trekt. "Haak!" zegt hij met een grijnsje, maar dan ziet hij dat Haak dus nergens is. "Oh," Hij stopt zijn zwaard weg en kijkt naar Davy. "Wie gilde er?"



Jessy kijkt met een scheef gezichtje naar Davy, die begint te gillen. Dan begint ze te lachen. "Doe toch niet zo gek," murmelt ze met een grijns. Maar Davy gaat lekker door met zeuren over Edward. Ze slaat haar haren achter haar rug en kijkt Davy aan. Nou, goed dan. Pff, ze ging wel. Vlug draait ze zich om en rent ze terug naar de boomhut. Daar duikt ze op Alexis. "Niemand wil mee, Dèvin zoeken, dus nu is het jouw taak om mij te vermaken," zegt ze vrolijk, terwijl ze gewoon op Alexis blijft liggen. Heel langzaam schuift ze van hem af. "Maar ik wil niet gitaar spelen," zegt ze hem dan nog nadrukkelijk.

Vera draait zich om als Gabriël haar een slet noemt. Vera besluit dat het verstandig is om niet tegen hem in te gaan. Maar echt niet dat zij die troep ging opruimen! 'Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd. Zoals slapen ofzo. Het is nu alweer ochtend en ik heb geen oog dicht gedaan door jouw gemekker.' zegt Vera tegen hem.
Ze staat op, trapt tegen de deur, waar ze tegen aan is geknalt, dicht en doet het blousje wat ze aan heeft goed. 'Ik kom je vast nog wel tegen.' zegt ze hem als afscheid en ze loopt weg, het dek op. Maar beseft dan dat áls ze wegloopt, ze achterna wordt gezeten en zo Peters schuilplaats verraadt. Dilemma.




Dèvin haalt, met een klein grijnsje, zijn schouders op als Riley vraagt wat hij nou deed. De weg richting het strand heeft hij telkens zich afgevraagd wat er met hem was. Dèvin heeft nagedacht. Goed nagedacht. Als Riley hem vraagt wat er is, kan Dèvin er geen antwoord op geven. Het was allemaal zo voorspelbaar ineens.
Dèvin laat zich neerzakken in het zand en begint met zijn vingers met het zand te spelen en kijkt omhoog naar Riley. 'Ik weet het niet Riley.' zucht hij zachtjes. 'Wat er gisteren op het schip gebeurde, beviel me niet helemaal Riles. Wat Jesse deed. Wat hij met je deed. Zijn ogen.. stonden.. anders. Ik heb het gezien. En het is ook dat.. ik.. misschien jaloers werd?'
Dèvin kijkt weer naar het zand en beseft wat hij gezegd heeft. Ja, dat was het. Dèvin weet het nu gewoon zeker. Hij is blij dat ze nu alleen zijn, maar dat maakt het voor Dèvin ook erg ongemakkelijk.
'Maar, er is niets.' glimlacht hij dan, nog steeds Riley niet durvend aan te kijken. 'Al zouden de meeste mensen zeggen dat er wel iets is, maar..' En Dèvin zucht eventjes en staart deze keer naar Rileys voeten. '..ik weet niet hoe ik het moet zeggen.'




Davy kijkt beteuterd naar Jessy als ze ook echt weg zou gaan. Waarom ging alles zo gemakkelijk als hij het zei? Waarom doet ze altijd de dingen wat Davy juist niet wilde? Ze moest blijven staan, met hem praten, hem ompraten, hem laten lachen, hem.. gelukkig maken. Davy wil achter Jessy aanlopen als plots iemand voor hem komt te staan met een zwaard in de hand en Davy schrikt en begint voor de tweede keer te gillen.
'Ik ben Haak niet! Oh please, doe dat ding weg!' En Davy kijkt met zijn ogen als spleetjes naar Peter. 'Ben jij het!' zegt davy dan ineens lachend en hij drukt een zoen op Peters wang. 'Ik houd van je dat je me niet aan het zwaard geregen hebt.' Als Peter vraagt wie er gilde, grijnst Davy breed en steekt zijn duimen uitbundig op. 'Ikke.'
Davy kijkt om zich heen. 'Jap, want niemand staat er anders, dus moet ik het wel geweest zijn.' knipoogt Davy. 'Tenzij het dat ene meisje was die richting Haak ging? Zeg, die is er nog steeds niet hé?' merkt Davy op. 'Waarom vlucht iedereen toch steeds weg?' vraagt Davy meer aan zichzelf af dan aan Peter. En nee, Davy zelf telde niet mee.

Riley vond die stilte maar niks, ze wil nu echt weten wat er aan de hand is. Als Dèvin in het zand gaat zitten, kijkt ze hem aan. Haar armen over elkaar geslagen en ze geeft hem een vertrouwde glimlach. Als Dèvin begint te vertellen, veranderd haar blik 'Jaloers?' ze kijkt verbaasd. 'Waarop dan? Wat bedoel je?' vraagt ze op een bezorgde manier, ze snapt er niks van. Maar ze voelt wel dat ze rood wordt. Ze ziet dat hij naar haar voeten kijkt, en ze gaat voor hem op haar knieën zitten, haar handen op zijn knieën rustend. 'Ik zie ook dat er iets is Dèv, je kan het me gerust vertellen' zegt ze vertrouwd. 'Ik ben het maar' en ze glimlacht lief naar hem. Ze aait even over zijn knie, ten teken dat hij haar alles kan toe vertrouwen.

Elke aanraking die Riley hem geeft, geeft hem bepaalde gevoelens in zijn buik. Zo vreemd dat dit al een paar dagen zo was. Hij snapte het niet. Waarom zij? Waarom zijn beste vriendin? Waarom niet iemand anders? Maar hij wist alle antwoorden al. Riley is een lief, leuk en knap meisje. Dat Dèvin er niet eerder aan gedacht heeft! Dèvin probeert haar in de ogen te kijken, en houdt zijn blik vast. Hij durft nu niet weg te kijken.
'Ik weet dat ik je het kan zeggen.' glimlacht hij naar haar. 'Maar.. ik weet niet. Het is zo raar weetje.' probeert Dèvin er onder uit te komen, maar doordat hij haar in de ogen kijkt, weet hij nu al dat hij haar alles gaat vertellen. 'Nou.. ik.. ja.. hoe ga ik dat uitleggen.. ik weet het niet!' begint hij een tikkeltje wanhopig. 'Sorry.. Het lukt echt niet..'




Davy denkt na over wat hij gezegd heeft. Nope, dat meisje was nog niet terug, of ze was al weg. Hij haalt haar schouders op, hij heeft dus echt geen flauw idee waar het meisje kon zijn. Davy draait zowat in slowmotion zijn hoofd terug, als er plotseling een lading schuim midden in zijn gezicht terecht komt. Davy deed op dat moment ook nog zijn mond open en hij proeft het smerige schuim die op zijn tanden en tong terecht komen. Maar niet alleen daar, want zijn neusgaten en ogen doen ineens ook zeer. Het prikt hem in de ogen.
Davy begint te tranen en hij haalt het schuim met zijn handen weg en spuugt het meeste schuim ook uit. Als Davy de stem hoort van wie het gedaan heeft, ontploft Davy. 'Jij smerig kreng!' roept Davy uit en hij probeert te kijken, maar het lukt niet zo goed met zijn rode, prikkende en tranende ogen. 'Ik vermoord je. Dan doet Haak het maar niet als hij zolang blijft wachten, dan doe ik het wel speciaal voor hem. Meer dan terecht.' En Davy loopt richting Edward maar knalt tegen Peter op. 'Verdomme! Waar ben je Edward?!'

Riley lacht lief naar Dèvin als hij haar aankijkt. Ze kijkt hem ook wat verbaasd aan als hij weer eens wat zegt. 'Ach dat zal wel meevallen dat het raar is' knipoogt ze. 'Teminste ik zal het niet raar vinden'. Ze hoort de wanhoop in zijn stem, en ze gaat half over zijn knieën hangen. 'Rustig blijven, en gewoon rustig vertellen, je kan het heus wel!' en ze streelt langs zijn wang.

Peter kijkt naar Davy en trekt een wenkbrauw op. Hij steekt zijn zwaard weg en schudt zijn hoofd als Davy begint te praten. "Wie is er weg?" vraagt hij Davy dan, maar voordat hij een antwoord kan verwachten komt Edward aangerent, die begint te flippen over een één of ander wapen. Dat mislukt en wanneer Davy allemaal schuim in z'n gezicht krijgt, lacht Peter even uitbundig. "Ik ben er zeker van dat dit zal helpen om Haak eens een lesje te leren," lacht hij, waarna hij Davy tegen zich aan voelt botsen en hem toch even op zijn schouder slaat. Hij stijgt op om terug naar het kamp te vliegen, om zo ook iets van het gescheld te ontlopen. Straks moest hij het nog oplossen.
Er miste iemand. Maar wie?



Jessy ligt nog naast Alexis, maar die lijkt niet zoveel interesse te tonen. Verveelt staat ze op en begint wat heen en weer te wandelen. Als ze plots gegil hoort, kijkt ze op. OEH. Sensatie. Vrolijk rent ze het bos in, waar ze halt houdt bij een boze Davy en een bange Edward. Ze kijkt van de één naar de ander, maar haar blik blijft als laatst op Davy hangen. Dan proest ze het uit van het lachen. "Oh DAVY!" proest ze, terwijl ze tegen een boom aanleunt, om zichzelf staande te houden. "Je ziet er niet uit!" Ze veegt wat tranen uit haar ogen, maar dat helpt weinig. Lachend veegt ze wat schuim van Davy's gezicht en veegt haar hand aan zijn shirt af.
"En niet boos zijn op Edward, die kan er vast niets aan doen," grijnst ze naar hem, terwijl ze ook schuim uit zijn haar vist. "Zou je het kunnen eten?" vraagt ze zich dan plots hardop af.

De aanraking van Riley doet hem goed. Dèvin sluit voor eventjes zijn ogen om de aanraking te trotseren. Als hij zijn ogen opendoet kijkt hij rechtstreeks in die van Riley. 'Heb jij wel eens een apart gevoel in je buik gehad?' vraagt hij serieus aan haar. 'En dan niet een rammelende maag ofzo.. maar vlinders?'
Dèvin begint zelf al een beetje te blozen wanneer hij het zegt. Mensen hadden het wel vaker over vlinders in hun buik. Dèvin had nooit geweten hoe dat moest voelen, maar nu is hij er eindelijk achter. Het voelt fijn en goed. En dat is alleen het geval bij Riley. Bij Jessy had hij het absoluut niet. En volgens zijn ouders was het zo dat als je vlinders in je buik hebt, dat je verliefd bent. Dèvin is verliefd. Dat kan niet anders. Op Riley.
'Ik heb namelijk altijd een prettig gevoel bij jou in de buurt Rilesz. Een goed gevoel. Ik wil niets anders dan bij je zijn.' Hij glimlacht even naar haar, maar kijkt vlug naar zijn voeten. 'Oke.. Ik had het dus niet moeten zeggen.' En Dèvin wacht gespannen af op de reactie van Riley. Ze zou hem vast een zielig persoon vinden. Triest. Sneu. Ze zou vast geen maatjes meer met hem willen zijn. Alleen maar omdat hij wat voelde voor haar. Ze zou bij hem weglopen.




Davy kan zich niet beheersen en slaat met wilde armen richting Edward. 'Ik.. vermoord.. je..' herhaalt hij zijn zin. Dan pas hoort hij ene vraag van Peter. 'Ene.. Vera? Die was er toch vandoor? Die zag ik tenminste ervan doorgaan. Heel sneaky.' Davy knippert nog even met zijn ogen, maar het schuim begint in zijn ogen te prikken en hij houdt ze weer stevig op elkaar.
Dan hoort hij de stem van Jessy en blijft hij onbewogen staan. Jippie.. Ze lacht hem uit. Positief? Of negatief? Davy was nog steeds een beetje boos op haar, maar nog steeds boos op Edward. Hij voelt de aanraking van Jessy en hij begint bijna te smelten. Oh, ze was ook zo lief! Davy veegt nog met zijn handen het schuim uit zijn ogen zodat hij iets meer kon zien. 'Ik boos op Edward? nog erger dan dat. Hij is mijn maatje niet meer. Hij deed het hartstikke expres! Alleen maar om jou van mij af te pakken.' pruilt Davy naar Jessy.
'Zoooo asociaal. Niet te geloven.' En Davy kijkt naar Edward. 'Ik wil je niet meer zien. Desnoods ga ik wel weer naar de zeemeerminnen.' Davy denkt aan die tijd daar. Ojee.. Die rode zal hem zo weer pakken. Dan ging hij er heen, maar dan met iemand! En niet Edward.

Jessy likt een beetje schuim van haar vinger, maar spuugt het vrijwel meteen weer uit. Gatsie, dat was nu niet bepaald lekker. Ze vangt maar half wat op van Davy's en Edward's woordenwisselingen, maar bij het woord 'zeemeerminnen' kijkt ze enthousiast op.
"Oh!" roept ze dan blij. "Zeemeerminnen! Ik wil mee! Je gaat altijd alleen en nu wil ik mee!" roept ze blij, waarna ze aan Davy's arm gaat hangen en met puppy-oogjes in de zijne kijkt. "Mag ik mee?" smeekt ze. "Toeeeeee, alsjeblieft. Ik zal braaf zijn, echt!" Ze zet een lief glimlachje op en blijft Davy met dezelfde oogjes aankijken. Ze moest en zou mee naar de zeemeerminnen.

Riley onderdrukt een lach. Een rammelende maag, alleen Dèvin kan weer zo'n vergelijking maken. Alleen ze moet wel goed nadenken, apart gevoel in haar maag? Ze kijkt naar Dèvin, en dan voelt ze het.. Dat aparte gevoel in haar maag. Ze durft hem even niet aan te kijken, bang dat ze rood zal worden. Als hij haar dan soort van zegt dat hij haar leuk vind. Begint ze te glimlachen, en wordt nu echt rood. 'Nee nee, ik vind het fijn dat je dit gezegt hebt!' reageert ze op hem. 'Aangezien.. ik dat ook hetzelfde bij jou heb' en ze kijkt hem aan.

'Je wilt me vast niet meer z-.. -Wat? Maar.. waarom heb je niets gezegd?' vraagt Dèvin aan Riley en hij kijkt haar recht aan, maar schudt dan zijn hoofd. 'Zeg maar niets.' grinnikt hij en ziet dan de kleur op haar wangen en hij begint te glimlachen. Dat heeft hij nog nooit bij haar gezien. Echt zo'n schattig gezichtje! Dèvin gaat op zijn hurken zitten en komt steeds dichter naar Riley toe.
Hij raakt voorzichtig haar gezicht aan en begint haar wang voorzichtig te strelen met zijn hand. Zijn andere hand zoekt naar die van Riley en wanneer hij die gevonden heeft, begint hij die lief te strelen. 'Je bent mooi.' fluistert hij haar lief toe. 'Nu snap ik ook waarom Davy je leuk vindt.' grijnst Dèvin flauw om als grapje er tussen te gooien.
Dèvin staat op en helpt Riley overeind. 'Riley? Wat als ik je echt leuk vindt? Meer dan leuk? Zou je mij dan tegenhouden?' En hij kijkt in Rileys mooie blauwe ogen die mooi helder zijn en trekt haar wat meer naar zich toe zodat hij haar beter kan bekijken.




Ha! Davy had een gevoelige snaar te pakken bij Edward en hij begint heel gemeen te grijnzen. Reken maar dat hij hiervan gebruik ging maken. 'Nope. Je bent mijn maatje niet meer.' glimlacht hij naar hem. 'Had je je maar eerder moeten bedenken.' zegt Davy met een ''puh''-hoofd.
Maar als dan Jessy ineens aan zijn arm gaat hangen, doet Davy zijn ogen voorzichtig open en kijkt naar Jessy. Aaaaah nee, niet dat gezicht. Dat was nou juist het gezicht waar hij een zwak voor had. Dat hij wel dingen moést doen voor haar. Zolang zij maar gelukkig werd. Aaah, waarom deed ze dat nou? Het was een grapje van die zeemeerminnen! Begreep ze het dan niet? Op dit moment zou hij Edward ter hulp geschoten hebben. Maar dat mocht niet meer.
Davy probeert weer naar Jessy te kijken en begint bijna echt te smelten. 'Oke, oke, oke. Jij je zin. We gaan wel naar de zeemeerminnen. Ooit. Een keer. Misschien.' zegt Davy dan, met de verlossende woorden op het eind. 'Maarrr.. Je kan ook met Peter gaan?' grijnst Davy, in de hoop dat hij dan niet mee hoefde. Hij ging dood daar. Echt. Als ze hem weer zouden pakken, onder water en alles, dan zou hij serieus sterven.

Jessy kijkt met twinkelende oogjes naar Davy als ze zegt dat ze wel naar de zeemeerminnen gaan, maar de laatste woorden doen haar toch weer pruilen. "Nee, we moeten nu! Ik heb nu zin om te gaan! Toe nou Davy! Alsjeblieeeeft!?" smeekt ze hem, waarna ze zich iets hoger om zijn arm klemt.
"En ik wil niet met Peter! Wij gaan samen, óf...óf ik ga wel alleen," Ze trekt haar wenkbrauwen een beetje samen, waardoor ze nogal..kinderlijk boos lijkt. "Je moet mee Davy!" klaagt ze, terwijl ze haar armen steeds steviger om Davy's arm klemt. En dan beseft ze dat ze hem ook gewoon mee kan trekken. Als een gek begint ze aan zijn arm te trekken. Echt veel beweging zit er alleen niet in. "We gaan Davy!" murmelt ze. "Edward, ga je ook mee?"

Davy maakt zijn ogen groot als Jessy nog erger aan hem begint te hangen waardoor hij alle gevoelens met moeite in bedwang kan houden. Waarom deed ze dat nou? Dit gaat echt niet meer leuk worden! Vooral niet omdat Edward erbij staat.
'Jessy,.. alsjeblieft.. laat los.. je vermoordt me.' begint hij bijna jammerend. En dan niet specifiek om het hangen en trekken, maar omdat hij zichzelf bijna niet meer onder controle heeft. Als ze aan zijn arm trekt, blijft hij stevig staan. No way dat zij hem er heen kan trekken. Gaat haar nooit lukken. Daar was hij te gespierd voor. Nouja.. het moesten spieren voorstellen.. Maar bij de laatste zin van Jessy, bedenkt hij zich meteen.
'Oke, oke, we gaan al!' begint hij hysterisch te roepen en hij trekt Jessy mee het bos in richting de zeemeerminnen. In volle snelheid rent hij als het ware voor zijn leven. Wanneer hij achterom kijkt, ziet hij dat ze Edward echt achter gelaten hebben. Hij was nergens te zien.
Davy kijkt naar Jessy en schrikt zich kapot. 'Waarom zei je dat nou? Je weet heus wel dat ik Edward niet mee wilde hebben! En al helemaal niet naar de zeemeerminnen.' begint hij tegen Jessy, maar zijn blik wordt zachter als hij haar aan blijft staren. Een tijdje blijft hij zo staan. 'Ooooh... Wat doe je met me?' jammert hij een beetje.

Jessy houdt haar hoofd een beetje scheef en trekt een wenkbrauw op bij Davy's gejammer. "Ik doe niets," verdedigt ze zichzelf. Ze blijft hem een tijdje zo aanstaren, tot zo opeens weggetrokken wordt. Met moeite weer ze overeind te blijven, terwijl hij haar meetrok het bos in. Wanneer ze eindelijk stil staan en Davy haar een vraag stelt, haalt ze met een triomfantelijk grijnsje haar schouders op. "Tactiek," zegt ze hem geheimzinnig. De grijns verdwijnt alleen langzaam als Davy haar aan blijft staren. Ze beweegt even vaag met haar hand voor z'n gezicht en zijn vraag doet haar opschrikken. "Weet ik niet?" zegt ze toch wat onzeker. Ze port even in Davy's borst met haar vinger. Dan nog eens. En nog eens. "Zullen we naar de zeemeerminnen?" Ze zet een grijnsje op en springt dan op Davy's rug. "Hup!"

Davy kijkt nog steeds naar Jessy, als ze bewegingen doet, wat hem eigenlijk niet eens zoveel uitmaakt. Als Jessy bij hem achter op de rug komt te zitten, slaakt Davy een zucht. Aan de ene kant was het prettig dat ze nu alleen waren, maar aan de andere kant vindt Davy het nu ook ergelijk, omdat hij naar de zeemeerminnen gaat. Met haar. Met Jessy. De zeemeerminnen. Oh nee. Allemaal vrouwen. Alles zoveel tegelijk. Dat ging nog wat worden.
Voorzichtig en rustig loopt Davy het bos door richting de zeemeerminnen. Ze komen na een tijdje eindelijk bij het meer aan met de rotsen, het strand, de watervalletjes en... de zeemeerminnen. Davy haalt Jessy van zijn rug af en kijkt haar aan. 'Nou eh.. veel plezier dan he. Ik ga daar niet in de buurt komen.' zegt Davy zachtjes tegen haar en kijkt naar het meer. Davy ziet meteen een groenharige naar hem zwaaien en hij grijnst een beetje. 'Nou.. succes.'

Jessy hobbelt lekker op Davy's rug, als ze er opeens af wordt gehaald. "Zijn we er al?" roept ze enthousiast, waarna ze rondkijkt en zichzelf weer aan Davy's arm vastklemt. Hij moest het niet maken nu opeens weg te rennen ofzo.
"Je moet mee, Dave!" zegt ze hem verbaasd. Als hij daar niet in de buurt wilde komen, wat deed hij daar dan zo vaak? Verward pakt ze Davy's hand en trekt ze hem mee naar het water. Als één van de zeemeerminnen zwaait, zwaait ze blij terug. Dat het niet voor haar bedoeld was merkt ze zelfs niet aan de manier waarop de zeemeermin haar tong naar Jessy uitsteekt.
Langzaam knielt Jessy voor het water en trekt Davy mee naar beneden. "Wil je zwemmen?" vraagt ze grijzend, waarna ze Davy een zetje geeft en hem het water in duwt.

Als Davy flink wordt vastgepakt door Jessy, ontspant hij zich, maar beseft dan dat dit goed fout zit. 'Eehm.. Jessy.. Wil je me alsjeblieft los laten? Toe?' Maar ze schijnt hem niet te horen want ze sleept hem mee richting de zeemeerminnen. Bij elke stap bonkt zijn hart heviger en heviger. 'Oh Jessy, doe me dit niet aan.' jammert Davy zachtjes en onverstaanbaar.
Bij de vraag van Jessy kijkt Davy haar serieus aan. Is ze gek geworden ofzo? Zwemmen? Met al die moordlustige meiden hier? Wil ze hem dood hebben ofzo? Blijkbaar wel want ze geeft hem een zetje en Davy duikt in het water om niet verkeerd neer te vallen. Davy opent zijn ogen onder water en ziet zijn favoriete meermin al naar hem toe zwemmen. Davy brengt zijn handen bij elkaar en doet een kort schietgebedje met zijn ogen dicht.
Niet vlug daarna worden de lippen van de roodharige fel op de zijne gedrukt. Oh, zijn droom die álweer uitkomt. Davy smelt en zakt nog meer richting de bodem. Nog even en hij verdrinkt echt.

Lachend kijkt ze naar Davy, die langzaam onder water verdwijnt. Na een tijdje ziet ze zelfs zijn handen niet meer. Alleen wanneer Davy na een paar seconden nog niet boven water verschijnt, vergaat het lachen haar. Met een nerveuze giegel gaat ze met haar vingers door het water. "Davy?" Ze gaat met haar hand onder water, maar voelt geen mens. "Het is niet grappig meer," mompelt ze. "Kom nou," Zielig pruilt ze naar de bovenkant van het water. Davy mocht niet verdrinken. En al helemaal niet als het haar schuld ging zijn. Ze moest iets doen.
Behendig gaat Jessy op haar buik liggen en klemt haar voeten om een rots, waarna ze met haar hoofd, borst en armen onder water duikt. Daar maait ze wat met haar handen, waarna ze een arm voelt. Blij neemt ze deze vast en probeert zichzelf en de arm -met waarschijnlijk daaraanvast een heel lichaam- naar boven te trekken. Langzaam zakken haar voeten bij de rots vandaan en voordat ze er erg in heeft ligt ze zelf helemaal in het water. Ze draait zich vlug om, klemt haar voeten om de arm en probeert zich dan naar boven te werken. Kuchend komt haar hoofd boven het water uit, maar de arm gingen haar voeten niet lang meer kunnen houden.

'Oh nu had ik iets moeten zeggen hé!' grapt ze naar hem. Ze voelt de aanraking van zijn hand op haar wang, en ze glimlacht. Ze kan het niet laten. Ze kijkt hem aan als hij haar hand streelt, en haar wat zegt. 'Jij ook' fluisterd ze terug. Ze lacht ongemakkelijk als hij over Davy begint. Ze word overeind geholpen door Dèvin, en gaat automatisch wat dichter bij hem staan. Als hij haar wat vraagt, kijkt ze hem verbaasd aan. 'Natuurlijk zou ik je niet tegenhouden..' zegt ze wat zachtjes, en ze kijkt meteen weg van hem. Zo verlegen is ze nog nooit bij hem geweest.

OOC: Vera komt nog.



Dèvin begint voorzichtig te glimlachen en kijkt dan naar Riley die haar hoofd wegdraait. Dat kende hij nog niet van haar. Ook al niet. Dèvin blijft haar een poosje aankijken als hij plotseling zijn hand onder de kin van Riley legt en haar in de ogen probeert aan te kijken. 'Wees niet bang Riley. Ik ben het maar.' fluistert hij en begint haar te knuffelen.
Maar na het knuffelen houdt hij haar nog steeds vast en legt hij zijn hand op Rileys wang en kan zich niet meer langer inhouden. Dèvin sluit langzaam zijn ogen en geeft Riley een lange kus op de mond. Na de kus is hij degene die als eerste wegkijkt. 'Vergeef me.' zegt hij snel.




Davy is zo in de wolken als hij plots ruw naar boven wordt gehaald door niemand minder dan Jessy. Ojee, was ze in gevaar? Wat deed hij daar dan nog? Hij moest Jessy redden! Straks werd ze gegijzeld! Net als hem toen een paar dagen geleden! Ohjee, Jessy was het nog niet eens gewend van de zeemeerminnen!
Davy wel, maar Davy kon iedereen aan, dat was al feitelijk bewezen. Vond hij dan. Davy zwemt op zijn manier naar boven en ziet dat Jessy kuchend en proestend in het water ligt. 'Jessy! Ik kom je redden!' En hij neemt haar onhandig mee richting het land. Een paar zeemeerminnen vonden het leuk om hem even op te houden daar aan zijn benen te trekken, maar Davy schenkt daar niet teveel aandacht aan. Jessy moest en zou aan het land komen. 'Ik zei toch dat we beter niet konden gaan?' zegt Davy dan tegen haar zodra ze het kleine strand bereiken. 'Je komt hier en eerste wat je doet is jezelf bijna verdrinken.'

Jessy kucht nog, maar kijkt even opgelucht op als Davy boven water verschijnt. Pfoe, die was dus niet verdronken. Ze slaakt een klein gilletje als ze plots wordt meegesleurd, maar laat het haar gebeuren. Als ze zich nu ging verzetten verdronk ze straks zelf nog. Onhandig klimt ze zelf op het stukje strand en gaat daar zitten. Ze kijkt met een glimlachje naar Davy, maar die vergaat haar als Davy zijn mond open trekt. Haar mond valt even open van verbazing en dan slaat ze hem met haar platte hand in het gezicht. Normaal was dit niets voor Jessy, maar ze maakte hier graag een uitzondering.
"Ik verdrinken?! Ik probeer meneer hier van de ondergang te redden, maar een bedankje kan er niet af. Nee, de schuld wordt op mij geschoven. Tss," Ze zwiept haar haren arrogant achter haar schouders en wendt haar blik even van die van Davy af. Niet lang daarna draait ze zich om en slaat ze haar armen om Davy's nek, om hem een stevige knuffel te geven. "Je leeft nog," zucht ze opgelucht.